Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ποσο μου αρεσουν οι σερβιετες με τα φτερα


στην Αθηνα, συναντα κανεις, ενα τεραστιο αριθμο σπιτιων που τα παραθυρα τους ειναι τα μισα χωμενα κατω απο το πεζοδρομιο.
το ιδανικο σπιτι για τους ποδολαγνους θα μου αντιτεινετε ή για να παιρνεις ματι τα πολυχρωμα βρακακια τωρα το καλοκαιρι.
καθε που περνω πανω απο ενα παντζουρι που ακουγετε η τηλεοραση στο δυνατα και που μυριζει μακαρονια ή μπαφους απο μεσα με πιανει η θλιψη.
εχω κανει ενα φεγγαρι σε υπογειο σπιτι στην Ηγουμενιτσα σε ενα καταπληκτικα ερημο ομως δρομο.
αρα γνωριζω τι σου προκαλει η μονιμη ελλειψη φυσικου φωτο τι σημαινει η υγρασια και η μυρωδια.
το τι σημαινει να περναν ολοι αυτοι απο πανω σου να σπρωχνουν την βρωμια του δρομου με τα παπουτσια τους και να ριχνουν τις ματιες τους στα πραγματα σου ή και σε σενα που αραζεις με το μποξερακι δεν το ξερω καθολου οπως και ενα σωρο αλλα πραγματα.
για παραδειγμα.
τις προαλλες γυριζοντας φορτωμενη με τα τυρια και τα λαχανικα απο το hypermercado της γειτονιας, ειδα μια μαμα με το παιδι της να ειναι αραχτοι στα σκαλια της πολυκατοικιας.
η μια εκοβε σχολαστικα τα νυχια της και η αλλη επαιζε με ενα παιχνιδι που δεν το πολυκαταλαβα να λεμε την αληθεια.
μου χτυπησε ασχημα να ειναι εδω για αυτες τις δουλειες και οχι στο μπαλκονι φερ ειπειν μεχρι που: χα, ωστε εδω την βγαζουν οσοι εχουν υπογεια διαμερισματα, στα σκαλια της οικοδομης, μου ρθε.
σκατα στα μουτρα των αρχιτεκτονων λεγω εγω, που δεν κοψαν τους λαιμους τους οταν καταλαβαν οτι μπορουν να στεγασουν ανθρωπους στα μπουντρουμια.
σκατα στα μουτρα και τους ταφους τους.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

τα περιστερια

απο τον e_mosquito στο blog του η βιΔα



χτες, μετα απο ενα ξενυχτι απο κεινα που κανεις γιατι ο χρονος μοιαζει λιγος για να το ριχνεις στον υπνο, εμαθα πως στην Αθηνα παιζουν γλαροι απο εκεινους των χωματερων που κανουν το πεσιμο στα περιστερια.
τα ξεσκιζουν, λεει, και τα τρων.

την πληροφορια αυτην την πηρα οταν περασε ενας χοντρουλης και κατασπρος, απο το παραθυρο της κουζινας .

οταν εχει φως, καθυστερω μπρος απο τον νεροχυτη της κουζινας, μπρος απο το παραθυρο, παρατηρωντας την γιαγια του 2ου οροφου, στην απεναντι πολυκατοικια.
εγω κανω πως πλενω πιατα ή που καθαριζω φρουτα, εντελως αδιαφορη, για να την βλεπω.
και η γιαγια απεναντι κανει πως της περισεψε λιγο ψωμι και το βγαζει εντελως κατα λαθος σε ενα πιατο στο μπαλκονι της, ή που τις φανηκε πολυ το νερο στο ποτηρι της και το χυνει, κατα τυχη, στο παλιο ταπερ διπλα απο το πιατο, για τα περιστερια της.

εκεινα, που εχουν κανει καταληψη στην διπλανη οικοδομη, ερχονται στο μπαλκονι δειλα δειλα και κανουν την φιεστα.
τοτε, βγαινει η γιαγια σερνοντας τις παντοφλες της και κανει την θυμωμενη (ταχα μου δηθεν) και τα διωχνει κουνωντας το χερι.
ειμαι σιγουρη το μουρμουρητο που ακουτε στην πραγματικοτητα λεγει:
- φυγε Θανασακη, ξουτ ξουτ Φιλιω, μην σε ξαναδω το μπαλκονι Αποστολακη.
και επειτα μπαινει παλι μεσα.

ομως, καθως η ηθικη μου δεν μου επιτρεπει να την βιντεοσκοπησω και η ικανοτητα μου να το περιγραψω με απογοητευει τελικα, δινω 5 δωρεαν προσκλησεις για live παρουσιαση.
το email ειναι tzivitzilou@gmail.com

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

στην Πλατεια Γαρδενιας εχει ενα θερινο

η πλατεια Γαρδενιας γενικα μυριζει θαυμασια το καλοκαιρι.
εχει απο κατω της ενα ταξιδιωτικο γραφειο που βγαζει εισιτηρια για Κρητη και για Παρο ( και για αλλου μα πολυ που χεστηκα κιολας)
την πρωτη φορα που πηγα στην Γαρδενιας ηταν για να συναντησω εκεινη, που διαβαζε την Athens Voice και που δεν ειχε τσιγαρα και εχασε τα χαρτομαντηλα της 3 φορες εκεινη την νυχτα (τα οποια ηταν βεβαια στην τσαντα της).
ειχα χαθει τοσο πολυ τοτε, καθως το GPS ειχε τη σταση εργασιας.
απο την Ηρωων Πολυτεχνειου κατεβηκα κωλοπηλαλα την Παπαγου, ρωτωντας οποιον εβρισκα εμπρος μου.εναν μοτοσικλετιστη θυμαμαι στα σιγουρα και μια κοπελα.
μια φορα πηγα και στο σινεμα ηταν μια ταινια με ενα παλικαρι που εφυγε για να περπατησει και δεν ματαγυρισε ποτε.
στο σινεμα εχει και τραπεζακια και μια γαληνη μυστηρια που δημιουργουν τα κτιρια γυρω.
εχω κανει και εναν εμετο ενθουσιασμου στην Πλατεια πισω απο ενα θαμνο, εκεινη την φορα ειχε χαρτομαντηλα.
η Ζωγραφου ειναι μια περιοχη που με αρεζει μαλλον για τους λαθος λογους. αντικειμενικα οι ομορφιες της λειπουν.
εχει βεβαια την Πολυτεχνειουπολη μα οι γνησιες ομορφιες τις γειτονιας δεν ειναι πολλες.
τα πλεον αστεια παρκαρισματα τα εχω κανει εκει.
εχω παρκαρει σε γωνιες, σε πεζοδρομια, εχω διπλοπαρκαρει (πολλακις) και μια φορα οι εργατες μιας οικοδομης μου ειχαν αφησει ενα σημειωμα που με λιγα λογια ελεγε πως ειμαι μια γαιδουρα και μιση που αφησα το αυτοκινητο εμπρος απο τον τοπο εργασιας τους και τους επρηξα τα αρχιδια.
ο δρομος για να πας στου Ζωγραφου ειναι η Ιλισιων, αυτος ο δρομος καταφερνει και με εκνευριζει. να λεμε την αληθεια και η Κανελοπουλου ειναι μαλακισμενη οδος.
μου σπαει τα νευρα που οι οδοι που με πηγενουν εκει ειναι τοσο αχωνευτοι.
για την Παπαδιαμαντοπουλου τα χω πει. Την λατρευω.
αστειο που το να πας ειναι πιο δυσκολο απο το να φυγεις.
πολυ αστειο μαλιστα.
ωραιο ονομα Ζωγραφου μα αν σε εξαφανιζε καποιος απο τον χαρτη το μονο που θα μου ελειπε θα ηταν η μυρωδια της νυχτας στην Πλατεια Γαρδενιας μες το κατακαλοκαιρο.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

περιπλανηση

η Πειραιως στην αληθεια λεγεται Παναγη Τσαλδαρη.
ο ΟΑΕΔ ειναι στην Πειραιως 54 οπως μου ειπαν.
στα σιγουρα τους φανηκα ανθρωπος που ξερει και τα ψευδωνυμα των οδων. μαγκια μου.
σημερα το πρωι, λοιπον, επρεπε να παω απο κει.

πηρα το χαρτακι μου και εκατσα διπλα σε εναν κυριο με ενδιαφερουσα μυρωδια σωματος και το λεω μονο με την καλη εννοια (μην παρεξηγηθω αγαπητοι αναγνωστες).
εμπρος μου ηταν μια κυρια με ενα μωρο και στην πρωτη σειρα μια αλλη που
- ξηλωσε το ταμπελακι απο την μπλουζα της
= επλεκε τα ξεπλεκε τα μαλλια της (τουλαχιστον 29 φορες)
- κουνιοταν τρελα στην καρεκλα της
= πηραζε σε βαθμο παρενοχλησης το μωρο και
- σηκωνοταν πανω αποτομα και ξανακαθοταν

οταν λοιπον μετα πο 59 ανθρωπους ηρθε και η σειρα μου, πηγα στο γραφειο ενος πολυ ευγενικου υπαλληλου που μου μιλουσε λες και ημουν η μοναδικη που θα εβλεπε ή ειδε σημερα.
ομορφα και καλα και χωρις να μου βγαλει την ψυχη μου εκανε την καρτα μου εβγαλε τις φωτοτυπιες που μου λειπαν (χωρις να με μαλωσει)και ολα ηταν φινα.
οταν σηκωθηκα το λοιπον να φυγω (σχεδον ετοιμη να του σφιξω το χερι) με ειπε

- καθως βλεπω πως εισαι λιγο καιρο στην Αθηνα, θελω να σου πω πως τωρα που θα βγεις εξω, να μην περνας απο κει που χει πολυ κοσμο και μην εχεις πραγματα να κρεμονται. γιατι πως να στο πω (κομπιασε), η γειτονια μας ειναι... εξαιρετικα ενδιαφερουσα.

δεν ακολουθησα την συμβουλη του και χωθηκα στα στενα απεναντι, περπατωντας διπλα απο κομματια δερματος και πικλες και χαρτικα. περασα απο μαγαζια που τα ονοματα τους δεν θυμαμαι που πουλουσαν ενα σωρο ενδιαφεροντα πραγματα (να με παρει ο διαολος που δεν ειχα λεφτα να παρω ενα αστειο φρουτο που με γλυκοκοιτουσε σε ενα κασονι).

οι μπατσοι ηταν τεσσερις τεσσερις και ηταν παντα γυρω απο καποιον να του πρηζουν το παπαρι.
σε μια γωνια καθοταν ενας Ινδος. οταν ειδε οτι οι μπατσοι τον πλησιαζαν με ορεξη, σηκωθηκε αργα εβαλε το χερι στην τσεπη, εβγαλε εναν λογαριασμο της ΔΕΗ και τους ρωτησε πως να παει εκει.
ειστε εδω για να εξυπηρετειτε μαγκες μου (λεγαν τα μουστακια του και γω γελουσα κατω απο τα δικα μου)

βγαζω το καπελο στον Ινδο τσακαλο.

μεγαλη μαγκια αυτοι οι δρομοι εκει περα, ηθελα να μεινω λιγο ακομα μα ο χρονος μου πιεζε, στο Θησειο με περιμεναν δυο πεινασμενες δεσποινιδες.

μου χρωστω μια μεγαλυτερη περιπλανηση απο κει μερια.

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Μ.Μ.Μ. #1 το μετρο

στα μεσα μαζικης μεταφορας ειμαι πρωταρα.

στο μετρο ειχα μπει πρωτη φορα πριν 3 χρονια και αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι με παιδεψαν τοσο παρα πολυ οι δυο "αγιοι" με αποτελεσμα να μπω σε δυο τρενα πριν φτασω στην Δαφνη (ενα προς αντωνη και μετα προς δημητρη) το καταδιασκεδασα.
ολο αυτο το κατεβασμα στα εγγατα της γης (και ειδικα αυτη η μπλε γραμμη, χριστουλακι μου) η αναμονη, η μικρη ναυτια και οι ταση να πηδηξεις μπρος οταν φτανει με ορμη το μετρο, μου φαινονται ακομα και σημερα θαυμασια πραγματα.
την πρωτη μου φορα, δεν μπορουσα να πιστεψω πως διαολο οι συνεπιβατες μου δεν χαμογελουσαν απο χαρα που μονο με 80 λεπτα του Γιουρο καναν αυτο το τρελο ταξιδι στο κεντρο της γης.
εκτοτε, εχω πιασει τον εαυτο μου να εχω βαριεστημενη φατσα πολλες φορες στο μετρο.
νοιωθω σαν να προδιδω τον καθε πρωταρη του βαγονιου μας.
αν ειναι μια μικρη λεπτομερεια που μου ενοχλει ειναι βεβαια το οτι δεν εχεις ιδεα για το που εισαι καθε στιγμη τι γινετε τι καιρο κανει απο που περνας για να φτασεις εκει που θες.
μα αυτο δεν θα αλλαξει ποτε και ετσι το μετρο δεν ειναι το αγαπημενο μου Μ.Μ.Μ

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

οι δρομοι (χωρια την Ηρωδου Αττικου)


τις τελευταιες ωρες, πηρα δυο δωρα και τα δυο, οι ευγενικοι κυριοι που μου τα χαρισανε, τα βρηκανε στον δρομο.

οι δρομοι με απασχολουν πολυ τον τελευταιο καιρο.
λατρευω να οδηγω και μου αρεσει να περπαταω.
ειχα συνηθισει τον εαυτο μου σε πολλα πανε ελα σε εθνικες και αττικες οδους και μου εχει γινει η οδηγηση, κατι σαν το χομπι~. οταν λοιπον εχω ευκαιρια να παω σε νεα μερη με το αυτοκινητο μεσα στην πολη, το κανω κιολας.

~χομπι(ασχημη λεξη)

καποιοι δρομοι βεβαια ειναι θαυμασιο να τους οδηγεις, οπως η Παπαδιαμαντοπουλου.
δημιουργει μια αισθηση στα μεσα σου σαν να περνας απο καταφυτο δρομο σε αλσος. οση πιο πολυ κινηση εχει αυτος ο δρομος τοσο το καλυτερο, καθως μπορεις να απολαυσεις το φως που προσπαθει να τα καταφερει μεχρι την ασφαλτο.

αλλοι δρομοι ειναι πολυ καλυτεροι με τα ποδια.
του Μανωλη του Μπενακη, για παραδειγμα, ενω ειναι ενας θαυμασιος δρομος να περπατας - ξεκινα τοσο πολυ διαφορετικα απο οτι καταληγει - δεν μου αρεσει να την οδηγω. ντρεπομαι οταν κοβω τον δρομο των πεζων.
πολυ θα θελα να ηταν πεζοδρομος και να εχει καθαρα πεζοδρομια, και να ειναι η διαδρομη απο τον Λοφο του Στρεφη ως το τελος της ενας απροσκοπτος περιπατος.

η Σολωνος μου αρεσει και ετσι και αλλιως. για ενα αστειο λογο μου αρεζουν και τα φαναρια της.

τα φαναρια με αρεζουν και στην Κηφισιας, σου δινουν την δυνατοτητα να δεις ενα σωρο ομορφιες. οι πινακιδες ειναι κατατοπιστικες και ενταξει το δεχομαι, εχει λιγη κινηση, μα δεν ειναι λογος αυτος να κρατας κακια σε εναν δρομο, ειναι?

σκεφτομουν σημερα, στην Ακαδημιας εκει στο τελειωμα της, πως αν χαθεις, ηθελημενα ή μη, στην Αθηνα με μονο οπλο σου ενα χαρτη, την γαμησες.
σχεδον πουθενα δεν φαινονται τα ονοματα των δρομων ή εχουν αντι για ονομα παρασυνθημα.

η υποπτη Πατησιων για παραδειγμα, που οχι απλα την λενε στην αληθεια 28ης Οκτωμβριου , αλλα εχει και μια αναποδη λεωφορειολωριδα?
και πως να το καταλαβουμε εμεις μωρ αδελφακι μου?
μαγοι ειμαστε για βοηθοι φακιρη?
μας ξεφτιλιζει χωρις καν να καθομαστε σε κοκκινο καναπε.

ή η Ελ.Βενιζελου με το συνθηματικο ονομα.

-πως σε λενε?
-Ελευθεριου Βενιζελου μα οι φιλοι με φωναζουνε Πανεπιστημιου.
-εκτακτα, εγω ειμαι η Ουλωφ Παλμε.
-σωπα! ποια απο ολες?

μου μοιαζει τοσο πολυ παραξενο που αυτος ο Παλμε εχει δωσει το ονομα του σε τοσους δρομους (ενα στο Δ. Ζωγραφου, ενα στο Δ. Αργυρουπολης, ενα στα Χανια, ενα ακομα και στο Βερολινο - αυτο το τελευταιο μου ειχε δημιουργισει ολικη εγκεφαλικη παραληση-) μα κανεις δεν ξερει ποιος στα αληθεια ειναι.

αυτο που ολοι ξερουν ειναι οτι η Σωκρατους εχει πορνες τοσες πολλες και τοσο επιθετικες που αν περασεις μπρος τους γεμιζουνε τα τζαμια σου βυζια. εστω και εναν πελατη να εχουν την βραδια, ολη η Αθηνα πηδιεται οταν με πιανει η νυστα.

στην Ερμου, οταν με βγαζει ο δρομος, παντα μου φτιαχνει η διαθεση. σε αυτον τον δρομο διασχιζοντας στον μια, βλεπεις ποιο πολλους ομορφους ανθρωπους απο το συνολο των οσων θα συναντουσες σε μια ολοκληρη μερα σε οποιαδηποτε πολη εχω μεινει μεχρις τα τωρα.

οι πεζοδρομοι και οι στοες βεβαια ειναι μια αλλη ιστορια.


παραρτημα
τα δωρα μου ηταν το Μπεν Χουρ και ενα πρασινο δερματινο σακακι.

η φωτογραφια της thesparrow