ποσο μου αρεσουν οι σερβιετες με τα φτερα

στην Αθηνα, συναντα κανεις, ενα τεραστιο αριθμο σπιτιων που τα παραθυρα τους ειναι τα μισα χωμενα κατω απο το πεζοδρομιο.

το ιδανικο σπιτι για τους ποδολαγνους θα μου αντιτεινετε ή για να παιρνεις ματι τα πολυχρωμα βρακακια τωρα το καλοκαιρι.
καθε που περνω πανω απο ενα παντζουρι που ακουγετε η τηλεοραση στο δυνατα και που μυριζει μακαρονια ή μπαφους απο μεσα με πιανει η θλιψη.
εχω κανει ενα φεγγαρι σε υπογειο σπιτι στην Ηγουμενιτσα σε ενα καταπληκτικα ερημο ομως δρομο.
αρα γνωριζω τι σου προκαλει η μονιμη ελλειψη φυσικου φωτο τι σημαινει η υγρασια και η μυρωδια.
το τι σημαινει να περναν ολοι αυτοι απο πανω σου να σπρωχνουν την βρωμια του δρομου με τα παπουτσια τους και να ριχνουν τις ματιες τους στα πραγματα σου ή και σε σενα που αραζεις με το μποξερακι δεν το ξερω καθολου οπως και ενα σωρο αλλα πραγματα.
για παραδειγμα.
τις προαλλες γυριζοντας φορτωμενη με τα τυρια και τα λαχανικα απο το hypermercado της γειτονιας, ειδα μια μαμα με το παιδι της να ειναι αραχτοι στα σκαλια της πολυκατοικιας.
η μια εκοβε σχολαστικα τα νυχια της και η αλλη επαιζε με ενα παιχνιδι που δεν το πολυκαταλαβα να λεμε την αληθεια.
μου χτυπησε ασχημα να ειναι εδω για αυτες τις δουλειες και οχι στο μπαλκονι φερ ειπειν μεχρι που: χα, ωστε εδω την βγαζουν οσοι εχουν υπογεια διαμερισματα, στα σκαλια της οικοδομης, μου ρθε.
σκατα στα μουτρα των αρχιτεκτονων λεγω εγω, που δεν κοψαν τους λαιμους τους οταν καταλαβαν οτι μπορουν να στεγασουν ανθρωπους στα μπουντρουμια.
σκατα στα μουτρα και τους ταφους τους.