τα πρωτα του πρωινου πουλια

την εποχη που οι πικροδαφνες μεθουν τα μυαλα και τα σωματα χρειαζεται να ξενυχτουμε.

πλεον γνωριζουμε πως πρωτα ξυπνουν οι πανετιεριδες και η πεινα της.
μετα ξυπνουν οι δυο φιλοι αξημερωτα ακομη, πριν ο θορυβος της πολης γινει τετοιος που να μην τους αφηνει να ακουσουν ο ενας τον αλλο.
ζουνε και οι δυο σε κλουβια. ενα τετραγωνο ολο ολο διαφορα και μονο ενας δρομος να τους χωριζει.
ξυπνουν πριν ο ηλιος χαραξει και δουν τα καγκελα στο κλουβι τους. και λεν για ολα τα ονειρα τους, για τη γατα της γειτονισσας και για το δροσερο νερο.
οταν ο ηλιος βγει, ερχεται το κοτσυφι που το κελαηδημα του μαγευει το νου και τον ταξιδευει, ερχεται η κυρα του ενος φιλου που του μιλα τοσο δυνατα που τον αλλο φιλο πια δεν ακουει και πολλα και βρωμικα μηχανακια και αυτοκινητα τρανταζουν τον αερα αναμεσα τους.
Μα τι τους νοιαζει?
παλι με το που ξεκινησει η μυρουδια απο το κασερι να πλημμυριζει την ατμοσφαιρα θα ανοιξουνε με τη μια και τα ματια και τα λαρυγγια τους και θα ειναι για μια ωρα οι μονοι που ζησανε στη γη.
και ας τα μπαλκονια τους βλεπουν σε αλλα σημεια του οριζοντα και ας μη βγουν απ τα κλουβια τους ποτε.
και ας γνωριζουν πως η συναντηση τους αν ποτε γινει θα σημαινει το τελος του κοσμου οπως τον ξεραμε μεχρι τωρα.
η καλημερα τους παντα θα φτανει ακομα παραπερα.