οι δρομοι (χωρια την Ηρωδου Αττικου)

τις τελευταιες ωρες, πηρα δυο δωρα και τα δυο, οι ευγενικοι κυριοι που μου τα χαρισανε, τα βρηκανε στον δρομο.

οι δρομοι με απασχολουν πολυ τον τελευταιο καιρο.
λατρευω να οδηγω και μου αρεσει να περπαταω.
ειχα συνηθισει τον εαυτο μου σε πολλα πανε ελα σε εθνικες και αττικες οδους και μου εχει γινει η οδηγηση, κατι σαν το χομπι~. οταν λοιπον εχω ευκαιρια να παω σε νεα μερη με το αυτοκινητο μεσα στην πολη, το κανω κιολας.

~χομπι(ασχημη λεξη)

καποιοι δρομοι βεβαια ειναι θαυμασιο να τους οδηγεις, οπως η Παπαδιαμαντοπουλου.
δημιουργει μια αισθηση στα μεσα σου σαν να περνας απο καταφυτο δρομο σε αλσος. οση πιο πολυ κινηση εχει αυτος ο δρομος τοσο το καλυτερο, καθως μπορεις να απολαυσεις το φως που προσπαθει να τα καταφερει μεχρι την ασφαλτο.

αλλοι δρομοι ειναι πολυ καλυτεροι με τα ποδια.
του Μανωλη του Μπενακη, για παραδειγμα, ενω ειναι ενας θαυμασιος δρομος να περπατας - ξεκινα τοσο πολυ διαφορετικα απο οτι καταληγει - δεν μου αρεσει να την οδηγω. ντρεπομαι οταν κοβω τον δρομο των πεζων.

πολυ θα θελα να ηταν πεζοδρομος και να εχει καθαρα πεζοδρομια, και να ειναι η διαδρομη απο τον Λοφο του Στρεφη ως το τελος της ενας απροσκοπτος περιπατος.

η Σολωνος μου αρεσει και ετσι και αλλιως. για ενα αστειο λογο μου αρεζουν και τα φαναρια της.

τα φαναρια με αρεζουν και στην Κηφισιας, σου δινουν την δυνατοτητα να δεις ενα σωρο ομορφιες. οι πινακιδες ειναι κατατοπιστικες και ενταξει το δεχομαι, εχει λιγη κινηση, μα δεν ειναι λογος αυτος να κρατας κακια σε εναν δρομο, ειναι?

σκεφτομουν σημερα, στην Ακαδημιας εκει στο τελειωμα της, πως αν χαθεις, ηθελημενα ή μη, στην Αθηνα με μονο οπλο σου ενα χαρτη, την γαμησες.
σχεδον πουθενα δεν φαινονται τα ονοματα των δρομων ή εχουν αντι για ονομα παρασυνθημα.

η υποπτη Πατησιων για παραδειγμα, που οχι απλα την λενε στην αληθεια 28ης Οκτωμβριου , αλλα εχει και μια αναποδη λεωφορειολωριδα?
και πως να το καταλαβουμε εμεις μωρ αδελφακι μου?
μαγοι ειμαστε για βοηθοι φακιρη?
μας ξεφτιλιζει χωρις καν να καθομαστε σε κοκκινο καναπε.

ή η Ελ.Βενιζελου με το συνθηματικο ονομα.

-πως σε λενε?
-Ελευθεριου Βενιζελου μα οι φιλοι με φωναζουνε Πανεπιστημιου.
-εκτακτα, εγω ειμαι η Ουλωφ Παλμε.
-σωπα! ποια απο ολες?

μου μοιαζει τοσο πολυ παραξενο που αυτος ο Παλμε εχει δωσει το ονομα του σε τοσους δρομους (ενα στο Δ. Ζωγραφου, ενα στο Δ. Αργυρουπολης, ενα στα Χανια, ενα ακομα και στο Βερολινο - αυτο το τελευταιο μου ειχε δημιουργισει ολικη εγκεφαλικη παραληση-) μα κανεις δεν ξερει ποιος στα αληθεια ειναι.

αυτο που ολοι ξερουν ειναι οτι η Σωκρατους εχει πορνες τοσες πολλες και τοσο επιθετικες που αν περασεις μπρος τους γεμιζουνε τα τζαμια σου βυζια. εστω και εναν πελατη να εχουν την βραδια, ολη η Αθηνα πηδιεται οταν με πιανει η νυστα.

στην Ερμου, οταν με βγαζει ο δρομος, παντα μου φτιαχνει η διαθεση. σε αυτον τον δρομο διασχιζοντας στον μια, βλεπεις ποιο πολλους ομορφους ανθρωπους απο το συνολο των οσων θα συναντουσες σε μια ολοκληρη μερα σε οποιαδηποτε πολη εχω μεινει μεχρις τα τωρα.

οι πεζοδρομοι και οι στοες βεβαια ειναι μια αλλη ιστορια.


παραρτημα
τα δωρα μου ηταν το Μπεν Χουρ και ενα πρασινο δερματινο σακακι.

η φωτογραφια της thesparrow