την εποχη που οι πικροδαφνες μεθουν τα μυαλα και τα σωματα χρειαζεται να ξενυχτουμε.
πλεον γνωριζουμε πως πρωτα ξυπνουν οι πανετιεριδες και η πεινα της.
μετα ξυπνουν οι δυο φιλοι αξημερωτα ακομη, πριν ο θορυβος της πολης γινει τετοιος που να μην τους αφηνει να ακουσουν ο ενας τον αλλο.
ζουνε και οι δυο σε κλουβια. ενα τετραγωνο ολο ολο διαφορα και μονο ενας δρομος να τους χωριζει.
ξυπνουν πριν ο ηλιος χαραξει και δουν τα καγκελα στο κλουβι τους. και λεν για ολα τα ονειρα τους, για τη γατα της γειτονισσας και για το δροσερο νερο.
οταν ο ηλιος βγει, ερχεται το κοτσυφι που το κελαηδημα του μαγευει το νου και τον ταξιδευει, ερχεται η κυρα του ενος φιλου που του μιλα τοσο δυνατα που τον αλλο φιλο πια δεν ακουει και πολλα και βρωμικα μηχανακια και αυτοκινητα τρανταζουν τον αερα αναμεσα τους.
Μα τι τους νοιαζει?
παλι με το που ξεκινησει η μυρουδια απο το κασερι να πλημμυριζει την ατμοσφαιρα θα ανοιξουνε με τη μια και τα ματια και τα λαρυγγια τους και θα ειναι για μια ωρα οι μονοι που ζησανε στη γη.
και ας τα μπαλκονια τους βλεπουν σε αλλα σημεια του οριζοντα και ας μη βγουν απ τα κλουβια τους ποτε.
και ας γνωριζουν πως η συναντηση τους αν ποτε γινει θα σημαινει το τελος του κοσμου οπως τον ξεραμε μεχρι τωρα.
η καλημερα τους παντα θα φτανει ακομα παραπερα.
Πέμπτη 26 Μαΐου 2011
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Κυριακή 1 Αυγούστου 2010
11 λοφοι και μια κυρια
Η κυρια καθεται απεναντι στο μπαλκονι των "χρυσοψαρων". Σε ολους λειπουν οι χρυσοψαροι. Απο την πρωτη στιγμη που ηρθαν, τους κατασκοπευαμε. Βασικα περναμε ματι τα κοριτσια που τριγυριζαν με ελαφρια ενδυμασια σπιτιου, αυτη που αφηνει και το ματι και την φαντασια ευχαριστημενα. Αυτες ετρωγαν, κοιμοντουσαν εβλεπαν την τηλεοραση καναν την δουλεια τους στον υπολογιστη και μεις καναμε ενα καρο καραγκιοζιλικια για να τους κοιταμε και να μην μας παιρνουν χαμπαρι. Την τελευταια μερα που τα πιναν στο μπαλκονι τους μιλησα κιολας. Ηξεραν το ονομα μου γιατι λεει το ακουγαν να το φωναζουν οι αλλοι. Μαζεψαν ολα τους τα πραγματα (και το τραπεζι που παντα ζηλευαμε) και εφυγαν, ενας θεος ξερει για που. Στο μπαλκονι ηταν δυο γλαστρες που ματεα περιμεναν απο τον Αττικο ουρανο να τις ποτισει και τρεις αδειες ζαρντινιερες που θα θελαμε τα χρυσοψαρα να μας ειχανε χαρισει. Μεχρι σημερα, δηλαδη μεχρι πριν μερικα λεπτα, οπου και προστεθηκε μια (1) πολυ χοντρη κυρια η οποια αρεσκεται να καπνιζει διπλα απο τους ξεραμενους βασιλικους και να σβηνει τα τσιγαρα της κοντα στις νεκρες ριζες τους.
Στα δεξια μου ειναι ο Λυκαβηττος (1)με ολα του τα φωτα. Εχει λιγο καιρο που ειχα αρχισει να αναρωτιεμαι ποιοι ειναι αυτοι που βαζουν τα μεγαλα φωτα σε διαφορα μεγαλα πραγματα, για να σου πουνε "Να, να ενα μεγαλο πραγμα, δες το." Ε, λοιπον το δαχτυλο που μας δειχνει τον Λυκαβηττο ειναι το ιδιο που μας δειχνει και την Ακροπολη (2) μα και τον Πυργο του Αιφελ και ανηκει σε εναν Γαλλο που τον λενε Bideau. Οσο ο Λυκαβηττος ειναι στην θεση του ολα πανε καλα. Στις 5 του Μαη ηταν σκεπασμενος με ενα μεγαλο συννεφο καπνου απο οποια γωνια και να τον κοιταζα. Μεχρι που ηρθαν οι μηχανες και σταματησα να αγναντευω.
Στο εκκλησακι του που το λενε Αγιο Γεωργιο (και μου την σπαει λιγο που κοιτα αφ υψηλου τον Παρθενωνα) πηγα οταν ηρθε ο τουριστας απο την Αλεξανδρουπολη. Καθως διπλα του σκαει το τελεφερικ ( που παραλιγο να πιασω δουλεια στο ταμειο του) εχει πολυ κοσμο. not my thing. Ο Λυκαβηττος τα πολυ παλια τα χρονια ο Χριστος πριν γεννηθει, ηταν βραχος που κρατουσε η Αθηνα (ετσι λενε την ελια μας) οταν τις επεσε απο τα χερια οταν ενα κορακι τις ειπε πως ξεχασε στη φωτια τις μελιτζανες και επιασε το τσαρδι της φωτια. Απο κεινη την ημερα τα κορακια ειναι μαυρα. Μοιραιος εκεινος ο μουσακας.
Στ αριστερα μου ο Στρεφης (3) που απο την κορυφη του οχι απλα εχεις 360 μοιρες Αθηνα να κοιτας, για να κανεις μελετη του χρωματος της τεντας που παιζει, αλλα βλεπεις και το μπαλκονι μας που προσπαθει να γινει κηπος. Ο απο κατω μας εχει μια μικρη κοτουλα. Δεν λεω οτι πρεπει και μεις να παρουμε μια βεβαια, απλα να ετσι το αναφερω. Ο Στρεφης που λες ηταν καποτε λατομειο. μετα οι Στρεφιδες το δωσανε στο δημο. Αυτο ς ο δημος εχει πολυ μεγαλη πλακα, γελαω μαζι του πολυ. Μας χρεωνει ενα καρο φραγκα για να τα κανει λουλουδακια στα ποδια του δρομεα, οταν τα ποδια μας στραμπουλιζονται στα πεζοδρομια και τα ποδια των αστεγων κρυοπαγιαζουν στις πλατειες. Δεν θα επεκταθω με την μαλακια για δημο που μπλεξαμε σε αυτο το επεισοδιο.
Αφηνω λοιπον την μυστηρια κυρια στην ησυχια της και παω στο πισω το μπαλκονι, αυτο που βλεπει στην Ακροπολη. Αν στριμωχτω πολυ στην γωνια βλεπω τον Λοφο των Νυμφων με το αστεροσκοπειο, εκει που τα σπουργιτια πανε για αναπαραγωγη και ψυχαγωγια. Γυριζω μεσα.
Εχω βγαλει το καλυμμα απο τον καναπε για να το πλυνω. Πανω απο το κεφαλι μου ο χαρτης του Λεκανοπεδιου μου επιτρεπει να δω και οσους λοφους δεν πιανει το ματι μου απο δω. Χα!
Ο Αρειος Παγος (4) εχει πολυ ξενερωτο ονομα μωρ αδελφακι μου. Δεν εχω ορεξη να ασχοληθω μαζι του. Τον Λοφο Σκουζε (5) παλιοτερα τον λεγαν λοφο της Ευχλοου Δημητρος που ειναι εξαιρετικα ευηχο σε αντιθεση με το επιθετο των τραπεζιτων που τον αγορασαν.
Με το ονομα του λοφου της Πνυκας (6) παιζει τρελο σκηνικο. Στα αρχαια ελληνικα η λεξη "πνυξ" σημαινει "τοπος, στον οποιο ο ενας ειναι στριμωγμενος πανω στον αλλο".Και καθως εκει ανεβαιναν για τις συνελευσεις και υπηρχε τιγκα κοσμακης καταλαβαινουμε γιατι τον ειπαν ετσι... Τωρα πλεον στην συγχρονη Ελλαδα Πνυκα επρεπε να ονομαζεται οτι απλωνεται κατω απο το καημενο το λοφακι.
Στο λοφο του Φιλοπαππου (7) απο την αλλη λειτουργει λεσχη μπατμιντον και ετσι που και που βλεπεις αγορια και κοριτσια στα λευκα να ανεβαινουν τον λοφο για μια παρτιδα απο το αγαπημενο τους αθλημα.
Σοβαρα τωρα κουραστικα, ψαχτε τους αλλους λοφους μονοι σας. οχου.
Στα δεξια μου ειναι ο Λυκαβηττος (1)με ολα του τα φωτα. Εχει λιγο καιρο που ειχα αρχισει να αναρωτιεμαι ποιοι ειναι αυτοι που βαζουν τα μεγαλα φωτα σε διαφορα μεγαλα πραγματα, για να σου πουνε "Να, να ενα μεγαλο πραγμα, δες το." Ε, λοιπον το δαχτυλο που μας δειχνει τον Λυκαβηττο ειναι το ιδιο που μας δειχνει και την Ακροπολη (2) μα και τον Πυργο του Αιφελ και ανηκει σε εναν Γαλλο που τον λενε Bideau. Οσο ο Λυκαβηττος ειναι στην θεση του ολα πανε καλα. Στις 5 του Μαη ηταν σκεπασμενος με ενα μεγαλο συννεφο καπνου απο οποια γωνια και να τον κοιταζα. Μεχρι που ηρθαν οι μηχανες και σταματησα να αγναντευω.
Στο εκκλησακι του που το λενε Αγιο Γεωργιο (και μου την σπαει λιγο που κοιτα αφ υψηλου τον Παρθενωνα) πηγα οταν ηρθε ο τουριστας απο την Αλεξανδρουπολη. Καθως διπλα του σκαει το τελεφερικ ( που παραλιγο να πιασω δουλεια στο ταμειο του) εχει πολυ κοσμο. not my thing. Ο Λυκαβηττος τα πολυ παλια τα χρονια ο Χριστος πριν γεννηθει, ηταν βραχος που κρατουσε η Αθηνα (ετσι λενε την ελια μας) οταν τις επεσε απο τα χερια οταν ενα κορακι τις ειπε πως ξεχασε στη φωτια τις μελιτζανες και επιασε το τσαρδι της φωτια. Απο κεινη την ημερα τα κορακια ειναι μαυρα. Μοιραιος εκεινος ο μουσακας.
Στ αριστερα μου ο Στρεφης (3) που απο την κορυφη του οχι απλα εχεις 360 μοιρες Αθηνα να κοιτας, για να κανεις μελετη του χρωματος της τεντας που παιζει, αλλα βλεπεις και το μπαλκονι μας που προσπαθει να γινει κηπος. Ο απο κατω μας εχει μια μικρη κοτουλα. Δεν λεω οτι πρεπει και μεις να παρουμε μια βεβαια, απλα να ετσι το αναφερω. Ο Στρεφης που λες ηταν καποτε λατομειο. μετα οι Στρεφιδες το δωσανε στο δημο. Αυτο ς ο δημος εχει πολυ μεγαλη πλακα, γελαω μαζι του πολυ. Μας χρεωνει ενα καρο φραγκα για να τα κανει λουλουδακια στα ποδια του δρομεα, οταν τα ποδια μας στραμπουλιζονται στα πεζοδρομια και τα ποδια των αστεγων κρυοπαγιαζουν στις πλατειες. Δεν θα επεκταθω με την μαλακια για δημο που μπλεξαμε σε αυτο το επεισοδιο.
Αφηνω λοιπον την μυστηρια κυρια στην ησυχια της και παω στο πισω το μπαλκονι, αυτο που βλεπει στην Ακροπολη. Αν στριμωχτω πολυ στην γωνια βλεπω τον Λοφο των Νυμφων με το αστεροσκοπειο, εκει που τα σπουργιτια πανε για αναπαραγωγη και ψυχαγωγια. Γυριζω μεσα.
Εχω βγαλει το καλυμμα απο τον καναπε για να το πλυνω. Πανω απο το κεφαλι μου ο χαρτης του Λεκανοπεδιου μου επιτρεπει να δω και οσους λοφους δεν πιανει το ματι μου απο δω. Χα!
Ο Αρειος Παγος (4) εχει πολυ ξενερωτο ονομα μωρ αδελφακι μου. Δεν εχω ορεξη να ασχοληθω μαζι του. Τον Λοφο Σκουζε (5) παλιοτερα τον λεγαν λοφο της Ευχλοου Δημητρος που ειναι εξαιρετικα ευηχο σε αντιθεση με το επιθετο των τραπεζιτων που τον αγορασαν.
Με το ονομα του λοφου της Πνυκας (6) παιζει τρελο σκηνικο. Στα αρχαια ελληνικα η λεξη "πνυξ" σημαινει "τοπος, στον οποιο ο ενας ειναι στριμωγμενος πανω στον αλλο".Και καθως εκει ανεβαιναν για τις συνελευσεις και υπηρχε τιγκα κοσμακης καταλαβαινουμε γιατι τον ειπαν ετσι... Τωρα πλεον στην συγχρονη Ελλαδα Πνυκα επρεπε να ονομαζεται οτι απλωνεται κατω απο το καημενο το λοφακι.
Στο λοφο του Φιλοπαππου (7) απο την αλλη λειτουργει λεσχη μπατμιντον και ετσι που και που βλεπεις αγορια και κοριτσια στα λευκα να ανεβαινουν τον λοφο για μια παρτιδα απο το αγαπημενο τους αθλημα.
Σοβαρα τωρα κουραστικα, ψαχτε τους αλλους λοφους μονοι σας. οχου.
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
τις Πεμπτες το Μουσειο του Μπενακη ειναι ανοιχτο μεχρι τα μεσανυχτα
">
οπου και να ψαξα στην Αθηνα μας, λαχανακια Βρυξελλων δεν μπορω να βρω.
και πανω που αρχισα τις συνομοσιες για τον κομπλεξισμο που μπορει να κρυβεται πισω απο την εξαφανιση ενος τροφιμου με ονομα αλλης πρωτευουσας, θυμηθηκα πως παπια Πεκινου στην Αθηνα μας βρισκεις.
Αρα, τι διαολο? γιατι δεν εχουμε Λαχανακια Βρυξελλων στα μαναβικα μας? τι μυστηριο ειναι αυτο? τι σχεση εχει με την Φρουτοπια και τις κινητοποιησεις των αγροτων?
Δημαρχε, σου τα εχω μαζεμενα, μα αυτο το νταβατζιλικι δεν θα το ανεχτω.
τα θελω βραστα με βουτυρο στο πιατο μου ΤΩΡΑ.
οπου και να ψαξα στην Αθηνα μας, λαχανακια Βρυξελλων δεν μπορω να βρω.
και πανω που αρχισα τις συνομοσιες για τον κομπλεξισμο που μπορει να κρυβεται πισω απο την εξαφανιση ενος τροφιμου με ονομα αλλης πρωτευουσας, θυμηθηκα πως παπια Πεκινου στην Αθηνα μας βρισκεις.
Αρα, τι διαολο? γιατι δεν εχουμε Λαχανακια Βρυξελλων στα μαναβικα μας? τι μυστηριο ειναι αυτο? τι σχεση εχει με την Φρουτοπια και τις κινητοποιησεις των αγροτων?
Δημαρχε, σου τα εχω μαζεμενα, μα αυτο το νταβατζιλικι δεν θα το ανεχτω.
τα θελω βραστα με βουτυρο στο πιατο μου ΤΩΡΑ.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
τα καλά τα βελανίδια τα τρων τα γουρούνια
Η Λεωφορος της Αλεξανδρας, ειναι ενας δρομος που δεν μπορω να χωνεψω ακομα. Με εκνευριζει να τον οδηγω, διαλυοντας την υπομονη μου με τα φαναρια και το οδοστρωμα της, στο οποιο εχω πεσει 3 φορες περπατωντας την σε πορεια.
Πριν την ενωση της με την Πατησιων βεβαια υπαρχει το Πεδιον του Αρεως το οποιο παντα ειχα στον νου μου ως πολυ υποπτο μα με την καλη εννοια του ορου. Χτες εφοδιαστηκαμε δυο σοικες μπουγατσες (μια γλυκια και μια κιμα) απο ενα μπουγατσατζιδικο (μιαμ) στην Αλεξανδρας (μπλιαξ) και μπηκαμε μες το αλσος απο την κεντρικη εισοδο που οι αστυνομικοι μαλλον ειχαν μια εκδηλωση γιατι ηταν μαζεμενοι εκει παρα πολλοι με ενα απο αυτα τα μπλε "λεωφορεια" του.
Πρεπει να ειναι το παγκοσμιο ετος αστυνομιας, καθως τελευταια ειναι παντου και το γιορταζουν φοροντας ολον τον εξοπλισμο τους και μιλωντας με τους φιλους τους. που και που το ριχνουν εξω και προσκαλουν πολυ κοσμο στα κατα τοπους τμηματα τους με εναν πολυ αστειο τροπο. τους χτυπουν με εκεινο το κονταρι τους και τους βαζουν στα μπλε "λεωφορεια" τους. Μερικοι καναν και την βολτα τους μαζι μας μες το παρκο. μα τελος παντων αρκετα!
Στο αλσος οταν μπαινεις εχει ενα σαν δρομο με αγαλματα απο δω και απο κει. ολους τους κοιταει αυστηρα ενας μουστακαλης που λεγετε Νοτης Μποτσαρης. ειναι ολοι οσοι με τον ενα ή με τον αλλο τροπο ανακατωθηκαν με τα γεγονοτα του ΄21. Ο Δημητρης ο Υψηλαντης εχει μια πολυ ηδυπαθη ποζα που σιγουρα εχει εμπνευσει την Αγγελα Δημητριου στο στησιμο της. ειναι,επισης, μια αγνωστη σε μενα κυρια Δομνα Βισβιζη, που ειναι λιγο αδιαφορη μα και η σταρ Λασκαρινα Μπουμπουλινα που τα πλουσια στηθη της ακουμπουν στο βαρθο με λαγνεια. Ο Δημητρακης Πλαπουτας ειναι απεναντι απο τον Νικηταρα τον οποιο και κοιταζει με αγριεμενο βλεμμα.
τελος παντων ειναι ενα καρο οι τυποι και δεν εχω εξυπναδες για ολους τους οποτε σταματαω. Η βολτα μας ηταν μεγαλη το πηγαμε γυρω γυρω δεξια αριστερα, ανακαλυψαμε την παιδικη χαρα που χρησιμοποιητε απο χουλιγκαν και ληστες τραπεζων ως τοπος βασικης εκπαιδευσης (με ειδικο πλεγμα για επεισοδια και ειδικη μηχανη με σιρματοπλεγμα για ληστειες μουσειων).
ειδαμε δυο πολυ ξαναμμενους δικηγορους να χαριεντιζονται μπρος στα ματια του βασιλια κωσταντινου που στεκεται σε ασφαλη αποσταση απο το εδαφος πανω στο αλογο του. πολλα πολλα βελανιδια και μανιταρια και σκυλοκουραδα.
στην ακρη μπορεσαμε και πηραμε και λιγο ματι τους σφριγηλους κωλους των αθλητριων του πανελληνιου που ειχαν την προπονηση τους πριν κατευθυνθουμε προς το σπιτακι του αλσους με τα χρυσοψαρα.
ειναι ωραιο το πεδιον του αρεως και μακαρι αυτη η αναπλαση τους να ειναι λιγουλακι σοικη.
Πριν την ενωση της με την Πατησιων βεβαια υπαρχει το Πεδιον του Αρεως το οποιο παντα ειχα στον νου μου ως πολυ υποπτο μα με την καλη εννοια του ορου. Χτες εφοδιαστηκαμε δυο σοικες μπουγατσες (μια γλυκια και μια κιμα) απο ενα μπουγατσατζιδικο (μιαμ) στην Αλεξανδρας (μπλιαξ) και μπηκαμε μες το αλσος απο την κεντρικη εισοδο που οι αστυνομικοι μαλλον ειχαν μια εκδηλωση γιατι ηταν μαζεμενοι εκει παρα πολλοι με ενα απο αυτα τα μπλε "λεωφορεια" του.
Πρεπει να ειναι το παγκοσμιο ετος αστυνομιας, καθως τελευταια ειναι παντου και το γιορταζουν φοροντας ολον τον εξοπλισμο τους και μιλωντας με τους φιλους τους. που και που το ριχνουν εξω και προσκαλουν πολυ κοσμο στα κατα τοπους τμηματα τους με εναν πολυ αστειο τροπο. τους χτυπουν με εκεινο το κονταρι τους και τους βαζουν στα μπλε "λεωφορεια" τους. Μερικοι καναν και την βολτα τους μαζι μας μες το παρκο. μα τελος παντων αρκετα!
Στο αλσος οταν μπαινεις εχει ενα σαν δρομο με αγαλματα απο δω και απο κει. ολους τους κοιταει αυστηρα ενας μουστακαλης που λεγετε Νοτης Μποτσαρης. ειναι ολοι οσοι με τον ενα ή με τον αλλο τροπο ανακατωθηκαν με τα γεγονοτα του ΄21. Ο Δημητρης ο Υψηλαντης εχει μια πολυ ηδυπαθη ποζα που σιγουρα εχει εμπνευσει την Αγγελα Δημητριου στο στησιμο της. ειναι,επισης, μια αγνωστη σε μενα κυρια Δομνα Βισβιζη, που ειναι λιγο αδιαφορη μα και η σταρ Λασκαρινα Μπουμπουλινα που τα πλουσια στηθη της ακουμπουν στο βαρθο με λαγνεια. Ο Δημητρακης Πλαπουτας ειναι απεναντι απο τον Νικηταρα τον οποιο και κοιταζει με αγριεμενο βλεμμα.
τελος παντων ειναι ενα καρο οι τυποι και δεν εχω εξυπναδες για ολους τους οποτε σταματαω. Η βολτα μας ηταν μεγαλη το πηγαμε γυρω γυρω δεξια αριστερα, ανακαλυψαμε την παιδικη χαρα που χρησιμοποιητε απο χουλιγκαν και ληστες τραπεζων ως τοπος βασικης εκπαιδευσης (με ειδικο πλεγμα για επεισοδια και ειδικη μηχανη με σιρματοπλεγμα για ληστειες μουσειων).
ειδαμε δυο πολυ ξαναμμενους δικηγορους να χαριεντιζονται μπρος στα ματια του βασιλια κωσταντινου που στεκεται σε ασφαλη αποσταση απο το εδαφος πανω στο αλογο του. πολλα πολλα βελανιδια και μανιταρια και σκυλοκουραδα.
στην ακρη μπορεσαμε και πηραμε και λιγο ματι τους σφριγηλους κωλους των αθλητριων του πανελληνιου που ειχαν την προπονηση τους πριν κατευθυνθουμε προς το σπιτακι του αλσους με τα χρυσοψαρα.
ειναι ωραιο το πεδιον του αρεως και μακαρι αυτη η αναπλαση τους να ειναι λιγουλακι σοικη.
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
ολοι οι καιροι σκυβουν πανω απο τον παρθενωνα
δυο κιλα πατζαρια πηρα το πρωι απο το παζαρι της Καλλιδρομιου και ενα κιλο πρασα και μηλα 3ων λογιων και ενα κουνουπιδι.
τα κρεμμυδια και τις πατατες δεν χρειαζεται καν να τα αναφερω μιας και ειναι ρουτινα πια η αγορα τους. ενα στρεμμα κρεμμυδια, βγαζει το χρονο 2 κιλα λιγοτερα απο οσα καταναλωνουμε σε αυτο το σπιτι. μαγκια μας. (μικρη παρενθεση για να σημειωσω οτι το αλλο που τελειωνει σε χρονο dt στο σπιτικο μας ειναι το κωλοχαρτο μεχρι που ανακαλυψαμε το endless και σωθηκαμε, κραταει πανω απο 2 βδομαδες-σοκαριστικο!-)
τα μπατζαρια τα βρασα και τα μισα τα εκοψα σε φετες και τα αλλα τα αφησα ολοκληρα. η κουζινα γεμισε μικρες κατακοκκινες σταγονες. Στο μυαλο μου, ερχοταν το αγαλμα του Τρικουπη και οι ωρες που ακολουθησαν μετα απο εκεινη την σταση που καναμε, μπρος απο το γρασιδι του. θα τα φαμε, με σκορδο ξυδι και λαδι, σαλατα.
τα πρασα τα εκανα πρασορυζο με ανηθο (που ειχε η καταψυξη). αν ειχα κιμα θα εκανα πρασοκιμαδοπιτα, καθως πλεον γνωριζω τα μυστικα του φυλλου για πιτα μα και την συνταγη για την γεμιση που πηρα με υπουλο τροπο απο την μαμα μου. την ηθελε βλεπεις -την συνταγη- εκεινη που σκαλιζει την μυτη της και που η μαμα μου ποτε δεν θα παραδεχτει οτι μαγειρευει σοικα.
-χμμμμ, πρασοκιμαδοπιτα θα φτιαξει! δεν ερχεσαι εδω να μας δεις που κανω και το μαντι!
τα μηλα θα γινουν αυριο μηλοπιτα και θα φωναξω την ταξιδευτρα του πρωκτου για να συγκρινουμε τις συνταγες μας. της χρωσταω αλλωστε και γω μια μικρη απολαυση σε ανταλλαγμα για την μεγαλη που μου προσφερε αυτη προχτες που με πηρε μαζι της στο Εθνικο για να δουμε την ποιοτητα την ιδια στην σκηνοθεσια και τα μοναδικα σκηνικα του "Τριτου Στεφανιου" (ουαου!)
οσο για το κουνουπιδι με βλεπω να το τρωγω μονη μου. Καθως φαινεται μονο εγω εκτιμω την μαγεια του σγουρου του κεφαλιου, οταν χοροπηδαει στο βραστο νερο του.
και η Ακροπολη απο απεναντι μου λεγει για μια ακομα φορα:
- ολα θα πανε καλα.
και πανε.
τα κρεμμυδια και τις πατατες δεν χρειαζεται καν να τα αναφερω μιας και ειναι ρουτινα πια η αγορα τους. ενα στρεμμα κρεμμυδια, βγαζει το χρονο 2 κιλα λιγοτερα απο οσα καταναλωνουμε σε αυτο το σπιτι. μαγκια μας. (μικρη παρενθεση για να σημειωσω οτι το αλλο που τελειωνει σε χρονο dt στο σπιτικο μας ειναι το κωλοχαρτο μεχρι που ανακαλυψαμε το endless και σωθηκαμε, κραταει πανω απο 2 βδομαδες-σοκαριστικο!-)
τα μπατζαρια τα βρασα και τα μισα τα εκοψα σε φετες και τα αλλα τα αφησα ολοκληρα. η κουζινα γεμισε μικρες κατακοκκινες σταγονες. Στο μυαλο μου, ερχοταν το αγαλμα του Τρικουπη και οι ωρες που ακολουθησαν μετα απο εκεινη την σταση που καναμε, μπρος απο το γρασιδι του. θα τα φαμε, με σκορδο ξυδι και λαδι, σαλατα.
τα πρασα τα εκανα πρασορυζο με ανηθο (που ειχε η καταψυξη). αν ειχα κιμα θα εκανα πρασοκιμαδοπιτα, καθως πλεον γνωριζω τα μυστικα του φυλλου για πιτα μα και την συνταγη για την γεμιση που πηρα με υπουλο τροπο απο την μαμα μου. την ηθελε βλεπεις -την συνταγη- εκεινη που σκαλιζει την μυτη της και που η μαμα μου ποτε δεν θα παραδεχτει οτι μαγειρευει σοικα.
-χμμμμ, πρασοκιμαδοπιτα θα φτιαξει! δεν ερχεσαι εδω να μας δεις που κανω και το μαντι!
τα μηλα θα γινουν αυριο μηλοπιτα και θα φωναξω την ταξιδευτρα του πρωκτου για να συγκρινουμε τις συνταγες μας. της χρωσταω αλλωστε και γω μια μικρη απολαυση σε ανταλλαγμα για την μεγαλη που μου προσφερε αυτη προχτες που με πηρε μαζι της στο Εθνικο για να δουμε την ποιοτητα την ιδια στην σκηνοθεσια και τα μοναδικα σκηνικα του "Τριτου Στεφανιου" (ουαου!)
οσο για το κουνουπιδι με βλεπω να το τρωγω μονη μου. Καθως φαινεται μονο εγω εκτιμω την μαγεια του σγουρου του κεφαλιου, οταν χοροπηδαει στο βραστο νερο του.
και η Ακροπολη απο απεναντι μου λεγει για μια ακομα φορα:
- ολα θα πανε καλα.
και πανε.
Τρίτη 25 Αυγούστου 2009
γυρισαν και ειναι καφε
οι κατοικοι της κυρ΄Αθηνας γυρνουνε.
και ετσι:
ο Παλαμας στην Ακαδημιας εχει και παλι πονοκεφαλο απο τα οχηματα που περνουν απο εμπρος τους και οχι γιατι τα τζιτζικια δινουν το ρεσιταλ.
ακουμε παλι τα "Ε! για ησυχια ρε!" του κυριου απεναντι (που υποψιαζομαι πως ειναι αυτος που του ανηκει το ανατριχιαστικο ξυπνητηρι στις 5).
εχουμε ενα - μικρο ειναι η αληθεια- θεμα να βρουμε και παλι το παρκινγκ.
πρεπει να φευγουμε απο τον δρομο που περπατουμε αμεριμνοι γιατι περνα ενα αυτοκινητο, πισω εμπρος ή διπλα μας.
βλεπουμε πιο πολλους ανθρωπους απο οτι κατσαριδες.
χρειαζεται να περιμενουμε στα φαναρια αντι να περναμε αερα απεναντι στη Σταδιου.
το βραδυ οταν ο ηλιος πεφτει βλεπουμε αυτα τα μικρα φωτακια απο τα σπιτια, που μας ειχαν λειψει.
εχουμε περισσοτερες επιλογες ανθρωπων που βλεπουμε στον κοσμο που θα θελαμε να ξερουμε την ιστορια τους.
καλως ηρθατε λοιπον καφε κατοικοι. μας λειψατε, μα την βγαζαμε φινα και οσο εσεις την καλοπερνουσατε αλλου.
και ετσι:
ο Παλαμας στην Ακαδημιας εχει και παλι πονοκεφαλο απο τα οχηματα που περνουν απο εμπρος τους και οχι γιατι τα τζιτζικια δινουν το ρεσιταλ.
ακουμε παλι τα "Ε! για ησυχια ρε!" του κυριου απεναντι (που υποψιαζομαι πως ειναι αυτος που του ανηκει το ανατριχιαστικο ξυπνητηρι στις 5).
εχουμε ενα - μικρο ειναι η αληθεια- θεμα να βρουμε και παλι το παρκινγκ.
πρεπει να φευγουμε απο τον δρομο που περπατουμε αμεριμνοι γιατι περνα ενα αυτοκινητο, πισω εμπρος ή διπλα μας.
βλεπουμε πιο πολλους ανθρωπους απο οτι κατσαριδες.
χρειαζεται να περιμενουμε στα φαναρια αντι να περναμε αερα απεναντι στη Σταδιου.
το βραδυ οταν ο ηλιος πεφτει βλεπουμε αυτα τα μικρα φωτακια απο τα σπιτια, που μας ειχαν λειψει.
εχουμε περισσοτερες επιλογες ανθρωπων που βλεπουμε στον κοσμο που θα θελαμε να ξερουμε την ιστορια τους.
καλως ηρθατε λοιπον καφε κατοικοι. μας λειψατε, μα την βγαζαμε φινα και οσο εσεις την καλοπερνουσατε αλλου.
Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
τα κοτσομπολια
ειναι λιγο ξεφτιλα ξερω γω να μενεις σε ενα δρομο και να μην εχεις την ιδεα απο που πηρε το ονομα της.
Ο Μανωλης λοιπον ηταν δημαρχος της Αθηνας το ΄14 και φιλαρακι του Βενιζελου και ανακατωθηκε με την ιδρυση του κολλεγιου Αθηνων και την σχολη των νοσοκομων του ερυθρου σταυρου και μια απο της κορες του ηταν η Δελτα η Πηνελοπη που γκαβλωνε με τον Ιωνα τον Δραγουμη που ομως αυτος παντρευτηκε με την σειρα του την Κοτοπουλη την Μαρια, γιατι δεν ειναι τωρα πραγματα αυτα να κανουν, αλλωστε ειναι γνωστο τοις πασοι πως δεν μπορεις να πινεις και τσαι και νερο και ασε που ο Ιων ηταν και μικροτερος της (ντροπη και αισχυνη!). ο Μανωλης μας ηταν μεσα στους αυτουργους της δολοφονιας του Ιωνα του Δραγουμη μα ολοι τον θυμουνται ως εθνικο ευεργετη (μαλλον για τα κολλεγια και τους σταυρους και οχι για τσι δολοφονιες μα δεν παιρνω και ορκο).
Ο αλλος του ο γιος (του Μανωλη) ειναι ο Τρελαντωνης και αυτος που εφτιαξε και το μουσειο Μπενακη, οχι αυτο που ειναι στην Πειραιως (που δεν την λενε Πειραιως μα Τσαλδαρη), μα το αλλο στην Βασιλισσης Σοφιας και πολυ λεει το αγαπησε το μουσειο ο Τρελαντωνης που ηθελε στο τελος να βαλουν και την καρδια του μεσα σε αυτο.
ο Τσαλδαρης ο Παναγης ηταν πρωθυπουργος και μεγας αντικομμουνιστης. για αυτο τον λογο στον δρομο του ολοι βαρανε πρεζα που ειναι ενα γνησια αντικομμουνιστικο ναρκωτικο που το ΚΚΕ δεν εγκρινει μα που η δεξια κυβερνηση της πλουτοκρατιας ευνοει. επιτελους η ιστορια τον δικαιωνει τον Παναγη.
βεβαια ευτυχως που τους φωτησε ο θεος και δεν ονομασαν την Πειραιως "Ιωνος Δραγουμη" δηλαδης για να εχουμε μια ασυνεπεια περιοπης με ολους αυτους τους αλλοδαπους και ολους εμας τους διεθνιστας που τους υποστηριζουμε και ειμαστε "στοιχεια θανατου για το εθνος μας" οπως ελεγε και ο μεγας μαλακας που δεν το πηδηξε τελικα το Πηνελοπακη να του ξελαμπικαρει ο εγκεφαλος.
αυτα.
Ο Μανωλης λοιπον ηταν δημαρχος της Αθηνας το ΄14 και φιλαρακι του Βενιζελου και ανακατωθηκε με την ιδρυση του κολλεγιου Αθηνων και την σχολη των νοσοκομων του ερυθρου σταυρου και μια απο της κορες του ηταν η Δελτα η Πηνελοπη που γκαβλωνε με τον Ιωνα τον Δραγουμη που ομως αυτος παντρευτηκε με την σειρα του την Κοτοπουλη την Μαρια, γιατι δεν ειναι τωρα πραγματα αυτα να κανουν, αλλωστε ειναι γνωστο τοις πασοι πως δεν μπορεις να πινεις και τσαι και νερο και ασε που ο Ιων ηταν και μικροτερος της (ντροπη και αισχυνη!). ο Μανωλης μας ηταν μεσα στους αυτουργους της δολοφονιας του Ιωνα του Δραγουμη μα ολοι τον θυμουνται ως εθνικο ευεργετη (μαλλον για τα κολλεγια και τους σταυρους και οχι για τσι δολοφονιες μα δεν παιρνω και ορκο).
Ο αλλος του ο γιος (του Μανωλη) ειναι ο Τρελαντωνης και αυτος που εφτιαξε και το μουσειο Μπενακη, οχι αυτο που ειναι στην Πειραιως (που δεν την λενε Πειραιως μα Τσαλδαρη), μα το αλλο στην Βασιλισσης Σοφιας και πολυ λεει το αγαπησε το μουσειο ο Τρελαντωνης που ηθελε στο τελος να βαλουν και την καρδια του μεσα σε αυτο.
ο Τσαλδαρης ο Παναγης ηταν πρωθυπουργος και μεγας αντικομμουνιστης. για αυτο τον λογο στον δρομο του ολοι βαρανε πρεζα που ειναι ενα γνησια αντικομμουνιστικο ναρκωτικο που το ΚΚΕ δεν εγκρινει μα που η δεξια κυβερνηση της πλουτοκρατιας ευνοει. επιτελους η ιστορια τον δικαιωνει τον Παναγη.
βεβαια ευτυχως που τους φωτησε ο θεος και δεν ονομασαν την Πειραιως "Ιωνος Δραγουμη" δηλαδης για να εχουμε μια ασυνεπεια περιοπης με ολους αυτους τους αλλοδαπους και ολους εμας τους διεθνιστας που τους υποστηριζουμε και ειμαστε "στοιχεια θανατου για το εθνος μας" οπως ελεγε και ο μεγας μαλακας που δεν το πηδηξε τελικα το Πηνελοπακη να του ξελαμπικαρει ο εγκεφαλος.
αυτα.
Κυριακή 9 Αυγούστου 2009
η φωτια της ψυχης μ αγγιζει ξανα
κατεβηκα στην πλατεια, γυρισα με το βραδυνο μου. δεν θα το φαγω ολο τωρα για να εχω κατι να με περιμενει υπομονετικα ως το πρωι που θα ξυπνησω.
μια βολτα μου φανηκε πιο ευκολη απο την μαγειρικη αυτη την στιγμη.
κρατουσα το μικρο μου πακετακι, που μου κοστισε 2 ευρω και 30 λεπτα, οταν ανηφοριζα και οι μονοι που συναντησα ηταν δυο εγγλεζοι τουριστες (απεγνωσμενοι για οδηγιες) δυο γατες, δυο παλικαρια που μου ζητησαν λιγα ψιλα και 2 κατσαριδες.
εγω ανεβαινα μονη μου, μια και μοναχη.
ειναι πολη καλη προπονηση για το πως θα ειναι η ζωη μετα την τελευταια μερα το να μενεις στην Αθηνα αυτην την εποχη.
το πρωι γυριζα στο σπιτι απο την Σκουφα και γουσταρα καθε βημα μου. το πιο ωραιο της υποθεσης μου φανηκε το οτι μπορουσα να ακουω καθε βημα μου οταν τα τζιτζικια σταματουσαν.
μια κατσαριδα μπορει να τραφει για μηνες απο μια και μοναδικη δαχτυλια απο λαδωμενα χερια. το πακετακι με το βραδυνο μου δηλαδη μπορει να θρεψει ολες τις κατσαριδες της Αθηνας.
χτες λαβαμε ενα γραμμα κατω απο την πορτα απο την κυρια Τ. απο το πανω διαμερισμα που μας παρακαλουσε να μαζεψουμε τα μπουκαλια της μπυρας απο το μπαλκονι καθως (λεει) μαζευουν κατσαριδες.
χμ. με βρισκει σκεπτικη. τα μαζεψα ομως, ειμαι σιγουρη οτι αυτο την ευχαριστησε και οτι τωρα νοιωθει πιο ασφαλης, γνωριζοντας πως οι κατσαριδες θα σταματησουν να μπεκροπινουν στο μπαλκονι μας και θα τριγυριζουν σαν τις αλητισσες στο δρομο ψαχνοντας απεγνωσμενες κατι να φαν και ετσι οι κακομουτσουνες γατες θα εχουν την ευκαιρια τους να τις κανουν μια χαψια.
μου αρεσει που ειμαστε λιγοι την αθηνα, σημαντικα λιγοτεροι απο τις κατσαριδες, μα θα ηταν τοσο μεγαλο ψεμα αν πω πως σημερα το βραδυ δεν μου λειπεις εσυ.
μια βολτα μου φανηκε πιο ευκολη απο την μαγειρικη αυτη την στιγμη.
κρατουσα το μικρο μου πακετακι, που μου κοστισε 2 ευρω και 30 λεπτα, οταν ανηφοριζα και οι μονοι που συναντησα ηταν δυο εγγλεζοι τουριστες (απεγνωσμενοι για οδηγιες) δυο γατες, δυο παλικαρια που μου ζητησαν λιγα ψιλα και 2 κατσαριδες.
εγω ανεβαινα μονη μου, μια και μοναχη.
ειναι πολη καλη προπονηση για το πως θα ειναι η ζωη μετα την τελευταια μερα το να μενεις στην Αθηνα αυτην την εποχη.
το πρωι γυριζα στο σπιτι απο την Σκουφα και γουσταρα καθε βημα μου. το πιο ωραιο της υποθεσης μου φανηκε το οτι μπορουσα να ακουω καθε βημα μου οταν τα τζιτζικια σταματουσαν.
μια κατσαριδα μπορει να τραφει για μηνες απο μια και μοναδικη δαχτυλια απο λαδωμενα χερια. το πακετακι με το βραδυνο μου δηλαδη μπορει να θρεψει ολες τις κατσαριδες της Αθηνας.
χτες λαβαμε ενα γραμμα κατω απο την πορτα απο την κυρια Τ. απο το πανω διαμερισμα που μας παρακαλουσε να μαζεψουμε τα μπουκαλια της μπυρας απο το μπαλκονι καθως (λεει) μαζευουν κατσαριδες.
χμ. με βρισκει σκεπτικη. τα μαζεψα ομως, ειμαι σιγουρη οτι αυτο την ευχαριστησε και οτι τωρα νοιωθει πιο ασφαλης, γνωριζοντας πως οι κατσαριδες θα σταματησουν να μπεκροπινουν στο μπαλκονι μας και θα τριγυριζουν σαν τις αλητισσες στο δρομο ψαχνοντας απεγνωσμενες κατι να φαν και ετσι οι κακομουτσουνες γατες θα εχουν την ευκαιρια τους να τις κανουν μια χαψια.
μου αρεσει που ειμαστε λιγοι την αθηνα, σημαντικα λιγοτεροι απο τις κατσαριδες, μα θα ηταν τοσο μεγαλο ψεμα αν πω πως σημερα το βραδυ δεν μου λειπεις εσυ.
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
να ιδρωνω να κοιμαμαι και να ονειρευομαι
η θερμοκρασια στο μπαλκονι, ιδανικη.
η μπυρα η ακουμπισμενη διπλα μου παγωμενη.
ενα απο αυτα τα χαρτια τα γεματα καπνο που αναβουν με το ρυθμικο ρουφηγμα σφηνωμενο στα χειλη μου.
απολαμβανω αυτο που πληρωσα καταθετοντας 580 ευρω στην Εθνικη.
μμμμμμ.
ο τυπος κατω στα σκαλια, καπνιζει αλλη μαρκα, το πακετο του ειναι μαλακο.
τα αδεια μπουκαλια διπλα του μαρτυρουν πως οι μπυρες του ειναι κατρουλιο.
απλα καθεται και απολαμβανει κατι που εγω θεωρησα σκοπιμο να πληρωσω για να το απολαυσω.
απο κεινο το σκαλι βλεπει την Τσιμισκη να απλωνεται στα ποδια του προβαλλοντας πισω απο τα κλαδια και να σταματα στα ποδια του Λυκαβητου.
εμοιαζε ψυχοκαθαρτικο.
σημερα μετρησα 5 καπακια απο τις μπυρες του.
κατεβηκα να τα βρω, μα αρνουμαι να παω να δω τι επαθε ο δρακος.
δεν ημουν καν κοντα του να πηγαιναμε αλλου, να το παθαινε σε μαχη μεγαλη.
εχω, μα δεν το σκεφτομαι.
κοιτω και δεν βλεπω.
δινομαι μα δεν με αγγιζει.
χα, οσο για το μηλο, απεκτησε μια ακομα δαγκωνια απο αυτες που μενουν και μαυριζουν καθως το στομα που την εκοψε, παραμορφωθηκε με αηδια.
καλυτερα μηλοπιτα λεν
{και το ξεχναμε}
η μπυρα η ακουμπισμενη διπλα μου παγωμενη.
ενα απο αυτα τα χαρτια τα γεματα καπνο που αναβουν με το ρυθμικο ρουφηγμα σφηνωμενο στα χειλη μου.
απολαμβανω αυτο που πληρωσα καταθετοντας 580 ευρω στην Εθνικη.
μμμμμμ.
ο τυπος κατω στα σκαλια, καπνιζει αλλη μαρκα, το πακετο του ειναι μαλακο.
τα αδεια μπουκαλια διπλα του μαρτυρουν πως οι μπυρες του ειναι κατρουλιο.
απλα καθεται και απολαμβανει κατι που εγω θεωρησα σκοπιμο να πληρωσω για να το απολαυσω.
απο κεινο το σκαλι βλεπει την Τσιμισκη να απλωνεται στα ποδια του προβαλλοντας πισω απο τα κλαδια και να σταματα στα ποδια του Λυκαβητου.
εμοιαζε ψυχοκαθαρτικο.
σημερα μετρησα 5 καπακια απο τις μπυρες του.
κατεβηκα να τα βρω, μα αρνουμαι να παω να δω τι επαθε ο δρακος.
δεν ημουν καν κοντα του να πηγαιναμε αλλου, να το παθαινε σε μαχη μεγαλη.
εχω, μα δεν το σκεφτομαι.
κοιτω και δεν βλεπω.
δινομαι μα δεν με αγγιζει.
χα, οσο για το μηλο, απεκτησε μια ακομα δαγκωνια απο αυτες που μενουν και μαυριζουν καθως το στομα που την εκοψε, παραμορφωθηκε με αηδια.
καλυτερα μηλοπιτα λεν
{και το ξεχναμε}
Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009
μπλε κλωστη στο χωρισμα
αυτο το καλοκαιρι εχω δει τρια αστερια να πεφτουν.
το εχω για ρεκορ.
μαλλον που πρεπει να καθομαι πιο πολυ ωρα στο μπαλκονι.
το εχω για ρεκορ.
μαλλον που πρεπει να καθομαι πιο πολυ ωρα στο μπαλκονι.
στα Γιαννενα εχουμε βροχη
μολις συνεβησαν τα πολλα, βγηκα στο μπαλκονι για να κανω και γω μια παυση, ενα σιγαρετο τελος παντων, σαν ανθρωπος.
βγηκα στο πισω μπαλκονι αυτο με την ακροπολη. αραξα στα καγκελα, αναψα με τον Hondos center την στιγμη που η γειτονισσα βγηκε να μαζεψει τα ρουχα. το πατακι του μπανιου ειναι ακομα απλωμενο μπρος μου.
μολις λοιπον τα μαζεψε ολα, εφερε απο μεσα ενα μπλε διπλο σεντονι, το βαλε στην απλωστρα και εκατσε στις φτερνες τις για να το πιασει με τα μανταλακια.
ενα θαυμασιο μπλε φανερωθηκε αναμεσα στα ποδια μεσα απο την νυχτικια της.
επειτα ειχε την καλη ιδεα να αναψει το φως και να κατσει στο κρεβατι της και να διπλωσει μπρος μου ενα ενα τα ρουχα της.
και καθως το τσιγαρο το επινε ο αερας, αυτη μου ριχνε επικριτικες ματιες για το χαλακι του μπανιου που συνεχιζει και ειναι απλωμενο εμπρος μου.
βγηκα στο πισω μπαλκονι αυτο με την ακροπολη. αραξα στα καγκελα, αναψα με τον Hondos center την στιγμη που η γειτονισσα βγηκε να μαζεψει τα ρουχα. το πατακι του μπανιου ειναι ακομα απλωμενο μπρος μου.
μολις λοιπον τα μαζεψε ολα, εφερε απο μεσα ενα μπλε διπλο σεντονι, το βαλε στην απλωστρα και εκατσε στις φτερνες τις για να το πιασει με τα μανταλακια.
ενα θαυμασιο μπλε φανερωθηκε αναμεσα στα ποδια μεσα απο την νυχτικια της.
επειτα ειχε την καλη ιδεα να αναψει το φως και να κατσει στο κρεβατι της και να διπλωσει μπρος μου ενα ενα τα ρουχα της.
και καθως το τσιγαρο το επινε ο αερας, αυτη μου ριχνε επικριτικες ματιες για το χαλακι του μπανιου που συνεχιζει και ειναι απλωμενο εμπρος μου.
Σάββατο 4 Ιουλίου 2009
το χασιμο
να ξεκαθαρισω οτι αν και ο τιτλος υπονοει οτι υπαρχει ενα χασιμο, ενα συγκεκριμενου τυπου χασιμο, εδω θα βρειτε δυο λογιων. τις περιπλανησεις και το αληθινο αυθεντικο και σε φορες ενοχλητικο: "που ειμαι διοαλε?"
οι περιπλανησεις ξεκινουν ειτε προγραμματισμενα του τυπου " παμε καμια αυτοκινηταδα να παρουμε τον αερα?" ή ντιπ απογραμματιστα του τυπου: " ας μην παμε σπιτι ακομα, παμε να δουμε τι χρωμα εχει η Συγγρου"
οι διαδρομες ειναι παντα μεγαλες. η διαθεση ειναι παντα καλη. οι εκπληξεις σιγουρες. η αξιολογιση των περιοχων απαραιτητη.
σε τετοιες βολτες εχω μαθει πως τα Βριλισεια εχουν εξαιρετικους ποδηλατοδρομους, παντου οπου κοιταξα και οτι στην πλατεια με το κεφαλι του κολοκοτρωνη κανουν κρεπες τοσο μεγαλες που καταληγουν να ειναι γευμα.
διαπιστωσα με θαυμασμο πως η Φιλοθεη ειναι η πιο ομορφη περιοχη (αν και σαν εδω δεν εχει) πως το Ψυχικο εχει ενα καρο roundabouts (σχεδον Α55) και απειρα δεντρα.
πως η Συγγρου ειναι η μονη Λεωφορος που μπορεις να κρατησεις την 5η ταχυτητα για πολυ ωρα και πως η Ποσειδονως (αν και πολυ καλη σε φασεις) ειναι επικινδυνη.
και ενα σωρο αλλα, μα καθε πραμα στον καιρο του.
υπαρχουν βεβαια και τα κακα χασιματα που απλα χανεσαι γιατι πηρες μια λαθος στροφη και εχεις βρεθει σε περιοχες που εχεις απλα ακουσει το ονομα τους στην τηλεοραση και απλα θες να πας σπιτι.
μα οχι η κυρια Αθηνα τοτε θα σου εκδικηθει με ελαχιστες ταμπελες με μπερδευτικα φαναρια και σημανσεις και τον ρουφηξες.
κατανοω και επιθυμω να συνεχισω σε καποιες απο αυτες τις τυχαιες περιπλανησεις μα καποιες φορες οι συνθηκες δεν ειναι οι καταλληλες.
μα μεσα μου δεν ειναι το χασιμο που βριζω αυτο ειναι μια εκπληξη που θα πρεπε να μας κανει να χαιρομαστε μα σιχτιριζω την βενζινη που τελειωνει, την καταραμενη νυστα μου, τα σπασμενα μου γυαλια και την μαλακισμενη συνοδηγο που δεν νογαει να το βουλωσει.
μα ισως, ισως λεγω να βγει και απο αυτο κατι καλο.
οι περιπλανησεις ξεκινουν ειτε προγραμματισμενα του τυπου " παμε καμια αυτοκινηταδα να παρουμε τον αερα?" ή ντιπ απογραμματιστα του τυπου: " ας μην παμε σπιτι ακομα, παμε να δουμε τι χρωμα εχει η Συγγρου"
οι διαδρομες ειναι παντα μεγαλες. η διαθεση ειναι παντα καλη. οι εκπληξεις σιγουρες. η αξιολογιση των περιοχων απαραιτητη.
σε τετοιες βολτες εχω μαθει πως τα Βριλισεια εχουν εξαιρετικους ποδηλατοδρομους, παντου οπου κοιταξα και οτι στην πλατεια με το κεφαλι του κολοκοτρωνη κανουν κρεπες τοσο μεγαλες που καταληγουν να ειναι γευμα.
διαπιστωσα με θαυμασμο πως η Φιλοθεη ειναι η πιο ομορφη περιοχη (αν και σαν εδω δεν εχει) πως το Ψυχικο εχει ενα καρο roundabouts (σχεδον Α55) και απειρα δεντρα.
πως η Συγγρου ειναι η μονη Λεωφορος που μπορεις να κρατησεις την 5η ταχυτητα για πολυ ωρα και πως η Ποσειδονως (αν και πολυ καλη σε φασεις) ειναι επικινδυνη.
και ενα σωρο αλλα, μα καθε πραμα στον καιρο του.
υπαρχουν βεβαια και τα κακα χασιματα που απλα χανεσαι γιατι πηρες μια λαθος στροφη και εχεις βρεθει σε περιοχες που εχεις απλα ακουσει το ονομα τους στην τηλεοραση και απλα θες να πας σπιτι.
μα οχι η κυρια Αθηνα τοτε θα σου εκδικηθει με ελαχιστες ταμπελες με μπερδευτικα φαναρια και σημανσεις και τον ρουφηξες.
κατανοω και επιθυμω να συνεχισω σε καποιες απο αυτες τις τυχαιες περιπλανησεις μα καποιες φορες οι συνθηκες δεν ειναι οι καταλληλες.
μα μεσα μου δεν ειναι το χασιμο που βριζω αυτο ειναι μια εκπληξη που θα πρεπε να μας κανει να χαιρομαστε μα σιχτιριζω την βενζινη που τελειωνει, την καταραμενη νυστα μου, τα σπασμενα μου γυαλια και την μαλακισμενη συνοδηγο που δεν νογαει να το βουλωσει.
μα ισως, ισως λεγω να βγει και απο αυτο κατι καλο.
Σάββατο 27 Ιουνίου 2009
ποσο μου αρεσουν οι σερβιετες με τα φτερα
στην Αθηνα, συναντα κανεις, ενα τεραστιο αριθμο σπιτιων που τα παραθυρα τους ειναι τα μισα χωμενα κατω απο το πεζοδρομιο.
καθε που περνω πανω απο ενα παντζουρι που ακουγετε η τηλεοραση στο δυνατα και που μυριζει μακαρονια ή μπαφους απο μεσα με πιανει η θλιψη.
εχω κανει ενα φεγγαρι σε υπογειο σπιτι στην Ηγουμενιτσα σε ενα καταπληκτικα ερημο ομως δρομο.
αρα γνωριζω τι σου προκαλει η μονιμη ελλειψη φυσικου φωτο τι σημαινει η υγρασια και η μυρωδια.
το τι σημαινει να περναν ολοι αυτοι απο πανω σου να σπρωχνουν την βρωμια του δρομου με τα παπουτσια τους και να ριχνουν τις ματιες τους στα πραγματα σου ή και σε σενα που αραζεις με το μποξερακι δεν το ξερω καθολου οπως και ενα σωρο αλλα πραγματα.
για παραδειγμα.
τις προαλλες γυριζοντας φορτωμενη με τα τυρια και τα λαχανικα απο το hypermercado της γειτονιας, ειδα μια μαμα με το παιδι της να ειναι αραχτοι στα σκαλια της πολυκατοικιας.
η μια εκοβε σχολαστικα τα νυχια της και η αλλη επαιζε με ενα παιχνιδι που δεν το πολυκαταλαβα να λεμε την αληθεια.
μου χτυπησε ασχημα να ειναι εδω για αυτες τις δουλειες και οχι στο μπαλκονι φερ ειπειν μεχρι που: χα, ωστε εδω την βγαζουν οσοι εχουν υπογεια διαμερισματα, στα σκαλια της οικοδομης, μου ρθε.
σκατα στα μουτρα των αρχιτεκτονων λεγω εγω, που δεν κοψαν τους λαιμους τους οταν καταλαβαν οτι μπορουν να στεγασουν ανθρωπους στα μπουντρουμια.
σκατα στα μουτρα και τους ταφους τους.
Κυριακή 21 Ιουνίου 2009
τα περιστερια
χτες, μετα απο ενα ξενυχτι απο κεινα που κανεις γιατι ο χρονος μοιαζει λιγος για να το ριχνεις στον υπνο, εμαθα πως στην Αθηνα παιζουν γλαροι απο εκεινους των χωματερων που κανουν το πεσιμο στα περιστερια.
τα ξεσκιζουν, λεει, και τα τρων.
την πληροφορια αυτην την πηρα οταν περασε ενας χοντρουλης και κατασπρος, απο το παραθυρο της κουζινας .
οταν εχει φως, καθυστερω μπρος απο τον νεροχυτη της κουζινας, μπρος απο το παραθυρο, παρατηρωντας την γιαγια του 2ου οροφου, στην απεναντι πολυκατοικια.
εγω κανω πως πλενω πιατα ή που καθαριζω φρουτα, εντελως αδιαφορη, για να την βλεπω.
και η γιαγια απεναντι κανει πως της περισεψε λιγο ψωμι και το βγαζει εντελως κατα λαθος σε ενα πιατο στο μπαλκονι της, ή που τις φανηκε πολυ το νερο στο ποτηρι της και το χυνει, κατα τυχη, στο παλιο ταπερ διπλα απο το πιατο, για τα περιστερια της.
εκεινα, που εχουν κανει καταληψη στην διπλανη οικοδομη, ερχονται στο μπαλκονι δειλα δειλα και κανουν την φιεστα.
τοτε, βγαινει η γιαγια σερνοντας τις παντοφλες της και κανει την θυμωμενη (ταχα μου δηθεν) και τα διωχνει κουνωντας το χερι.
ειμαι σιγουρη το μουρμουρητο που ακουτε στην πραγματικοτητα λεγει:
- φυγε Θανασακη, ξουτ ξουτ Φιλιω, μην σε ξαναδω το μπαλκονι Αποστολακη.
και επειτα μπαινει παλι μεσα.
ομως, καθως η ηθικη μου δεν μου επιτρεπει να την βιντεοσκοπησω και η ικανοτητα μου να το περιγραψω με απογοητευει τελικα, δινω 5 δωρεαν προσκλησεις για live παρουσιαση.
το email ειναι tzivitzilou@gmail.com
Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009
στην Πλατεια Γαρδενιας εχει ενα θερινο
η πλατεια Γαρδενιας γενικα μυριζει θαυμασια το καλοκαιρι.
εχει απο κατω της ενα ταξιδιωτικο γραφειο που βγαζει εισιτηρια για Κρητη και για Παρο ( και για αλλου μα πολυ που χεστηκα κιολας)
την πρωτη φορα που πηγα στην Γαρδενιας ηταν για να συναντησω εκεινη, που διαβαζε την Athens Voice και που δεν ειχε τσιγαρα και εχασε τα χαρτομαντηλα της 3 φορες εκεινη την νυχτα (τα οποια ηταν βεβαια στην τσαντα της).
ειχα χαθει τοσο πολυ τοτε, καθως το GPS ειχε τη σταση εργασιας.
απο την Ηρωων Πολυτεχνειου κατεβηκα κωλοπηλαλα την Παπαγου, ρωτωντας οποιον εβρισκα εμπρος μου.εναν μοτοσικλετιστη θυμαμαι στα σιγουρα και μια κοπελα.
μια φορα πηγα και στο σινεμα ηταν μια ταινια με ενα παλικαρι που εφυγε για να περπατησει και δεν ματαγυρισε ποτε.
στο σινεμα εχει και τραπεζακια και μια γαληνη μυστηρια που δημιουργουν τα κτιρια γυρω.
εχω κανει και εναν εμετο ενθουσιασμου στην Πλατεια πισω απο ενα θαμνο, εκεινη την φορα ειχε χαρτομαντηλα.
η Ζωγραφου ειναι μια περιοχη που με αρεζει μαλλον για τους λαθος λογους. αντικειμενικα οι ομορφιες της λειπουν.
εχει βεβαια την Πολυτεχνειουπολη μα οι γνησιες ομορφιες τις γειτονιας δεν ειναι πολλες.
τα πλεον αστεια παρκαρισματα τα εχω κανει εκει.
εχω παρκαρει σε γωνιες, σε πεζοδρομια, εχω διπλοπαρκαρει (πολλακις) και μια φορα οι εργατες μιας οικοδομης μου ειχαν αφησει ενα σημειωμα που με λιγα λογια ελεγε πως ειμαι μια γαιδουρα και μιση που αφησα το αυτοκινητο εμπρος απο τον τοπο εργασιας τους και τους επρηξα τα αρχιδια.
ο δρομος για να πας στου Ζωγραφου ειναι η Ιλισιων, αυτος ο δρομος καταφερνει και με εκνευριζει. να λεμε την αληθεια και η Κανελοπουλου ειναι μαλακισμενη οδος.
μου σπαει τα νευρα που οι οδοι που με πηγενουν εκει ειναι τοσο αχωνευτοι.
για την Παπαδιαμαντοπουλου τα χω πει. Την λατρευω.
αστειο που το να πας ειναι πιο δυσκολο απο το να φυγεις.
πολυ αστειο μαλιστα.
ωραιο ονομα Ζωγραφου μα αν σε εξαφανιζε καποιος απο τον χαρτη το μονο που θα μου ελειπε θα ηταν η μυρωδια της νυχτας στην Πλατεια Γαρδενιας μες το κατακαλοκαιρο.
εχει απο κατω της ενα ταξιδιωτικο γραφειο που βγαζει εισιτηρια για Κρητη και για Παρο ( και για αλλου μα πολυ που χεστηκα κιολας)
την πρωτη φορα που πηγα στην Γαρδενιας ηταν για να συναντησω εκεινη, που διαβαζε την Athens Voice και που δεν ειχε τσιγαρα και εχασε τα χαρτομαντηλα της 3 φορες εκεινη την νυχτα (τα οποια ηταν βεβαια στην τσαντα της).
ειχα χαθει τοσο πολυ τοτε, καθως το GPS ειχε τη σταση εργασιας.
απο την Ηρωων Πολυτεχνειου κατεβηκα κωλοπηλαλα την Παπαγου, ρωτωντας οποιον εβρισκα εμπρος μου.εναν μοτοσικλετιστη θυμαμαι στα σιγουρα και μια κοπελα.
μια φορα πηγα και στο σινεμα ηταν μια ταινια με ενα παλικαρι που εφυγε για να περπατησει και δεν ματαγυρισε ποτε.
στο σινεμα εχει και τραπεζακια και μια γαληνη μυστηρια που δημιουργουν τα κτιρια γυρω.
εχω κανει και εναν εμετο ενθουσιασμου στην Πλατεια πισω απο ενα θαμνο, εκεινη την φορα ειχε χαρτομαντηλα.
η Ζωγραφου ειναι μια περιοχη που με αρεζει μαλλον για τους λαθος λογους. αντικειμενικα οι ομορφιες της λειπουν.
εχει βεβαια την Πολυτεχνειουπολη μα οι γνησιες ομορφιες τις γειτονιας δεν ειναι πολλες.
τα πλεον αστεια παρκαρισματα τα εχω κανει εκει.
εχω παρκαρει σε γωνιες, σε πεζοδρομια, εχω διπλοπαρκαρει (πολλακις) και μια φορα οι εργατες μιας οικοδομης μου ειχαν αφησει ενα σημειωμα που με λιγα λογια ελεγε πως ειμαι μια γαιδουρα και μιση που αφησα το αυτοκινητο εμπρος απο τον τοπο εργασιας τους και τους επρηξα τα αρχιδια.
ο δρομος για να πας στου Ζωγραφου ειναι η Ιλισιων, αυτος ο δρομος καταφερνει και με εκνευριζει. να λεμε την αληθεια και η Κανελοπουλου ειναι μαλακισμενη οδος.
μου σπαει τα νευρα που οι οδοι που με πηγενουν εκει ειναι τοσο αχωνευτοι.
για την Παπαδιαμαντοπουλου τα χω πει. Την λατρευω.
αστειο που το να πας ειναι πιο δυσκολο απο το να φυγεις.
πολυ αστειο μαλιστα.
ωραιο ονομα Ζωγραφου μα αν σε εξαφανιζε καποιος απο τον χαρτη το μονο που θα μου ελειπε θα ηταν η μυρωδια της νυχτας στην Πλατεια Γαρδενιας μες το κατακαλοκαιρο.
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
περιπλανηση
η Πειραιως στην αληθεια λεγεται Παναγη Τσαλδαρη.
ο ΟΑΕΔ ειναι στην Πειραιως 54 οπως μου ειπαν.
στα σιγουρα τους φανηκα ανθρωπος που ξερει και τα ψευδωνυμα των οδων. μαγκια μου.
σημερα το πρωι, λοιπον, επρεπε να παω απο κει.
πηρα το χαρτακι μου και εκατσα διπλα σε εναν κυριο με ενδιαφερουσα μυρωδια σωματος και το λεω μονο με την καλη εννοια (μην παρεξηγηθω αγαπητοι αναγνωστες).
εμπρος μου ηταν μια κυρια με ενα μωρο και στην πρωτη σειρα μια αλλη που
- ξηλωσε το ταμπελακι απο την μπλουζα της
= επλεκε τα ξεπλεκε τα μαλλια της (τουλαχιστον 29 φορες)
- κουνιοταν τρελα στην καρεκλα της
= πηραζε σε βαθμο παρενοχλησης το μωρο και
- σηκωνοταν πανω αποτομα και ξανακαθοταν
οταν λοιπον μετα πο 59 ανθρωπους ηρθε και η σειρα μου, πηγα στο γραφειο ενος πολυ ευγενικου υπαλληλου που μου μιλουσε λες και ημουν η μοναδικη που θα εβλεπε ή ειδε σημερα.
ομορφα και καλα και χωρις να μου βγαλει την ψυχη μου εκανε την καρτα μου εβγαλε τις φωτοτυπιες που μου λειπαν (χωρις να με μαλωσει)και ολα ηταν φινα.
οταν σηκωθηκα το λοιπον να φυγω (σχεδον ετοιμη να του σφιξω το χερι) με ειπε
- καθως βλεπω πως εισαι λιγο καιρο στην Αθηνα, θελω να σου πω πως τωρα που θα βγεις εξω, να μην περνας απο κει που χει πολυ κοσμο και μην εχεις πραγματα να κρεμονται. γιατι πως να στο πω (κομπιασε), η γειτονια μας ειναι... εξαιρετικα ενδιαφερουσα.
δεν ακολουθησα την συμβουλη του και χωθηκα στα στενα απεναντι, περπατωντας διπλα απο κομματια δερματος και πικλες και χαρτικα. περασα απο μαγαζια που τα ονοματα τους δεν θυμαμαι που πουλουσαν ενα σωρο ενδιαφεροντα πραγματα (να με παρει ο διαολος που δεν ειχα λεφτα να παρω ενα αστειο φρουτο που με γλυκοκοιτουσε σε ενα κασονι).
οι μπατσοι ηταν τεσσερις τεσσερις και ηταν παντα γυρω απο καποιον να του πρηζουν το παπαρι.
σε μια γωνια καθοταν ενας Ινδος. οταν ειδε οτι οι μπατσοι τον πλησιαζαν με ορεξη, σηκωθηκε αργα εβαλε το χερι στην τσεπη, εβγαλε εναν λογαριασμο της ΔΕΗ και τους ρωτησε πως να παει εκει.
ειστε εδω για να εξυπηρετειτε μαγκες μου (λεγαν τα μουστακια του και γω γελουσα κατω απο τα δικα μου)
βγαζω το καπελο στον Ινδο τσακαλο.
μεγαλη μαγκια αυτοι οι δρομοι εκει περα, ηθελα να μεινω λιγο ακομα μα ο χρονος μου πιεζε, στο Θησειο με περιμεναν δυο πεινασμενες δεσποινιδες.
μου χρωστω μια μεγαλυτερη περιπλανηση απο κει μερια.
ο ΟΑΕΔ ειναι στην Πειραιως 54 οπως μου ειπαν.
στα σιγουρα τους φανηκα ανθρωπος που ξερει και τα ψευδωνυμα των οδων. μαγκια μου.
σημερα το πρωι, λοιπον, επρεπε να παω απο κει.
πηρα το χαρτακι μου και εκατσα διπλα σε εναν κυριο με ενδιαφερουσα μυρωδια σωματος και το λεω μονο με την καλη εννοια (μην παρεξηγηθω αγαπητοι αναγνωστες).
εμπρος μου ηταν μια κυρια με ενα μωρο και στην πρωτη σειρα μια αλλη που
- ξηλωσε το ταμπελακι απο την μπλουζα της
= επλεκε τα ξεπλεκε τα μαλλια της (τουλαχιστον 29 φορες)
- κουνιοταν τρελα στην καρεκλα της
= πηραζε σε βαθμο παρενοχλησης το μωρο και
- σηκωνοταν πανω αποτομα και ξανακαθοταν
οταν λοιπον μετα πο 59 ανθρωπους ηρθε και η σειρα μου, πηγα στο γραφειο ενος πολυ ευγενικου υπαλληλου που μου μιλουσε λες και ημουν η μοναδικη που θα εβλεπε ή ειδε σημερα.
ομορφα και καλα και χωρις να μου βγαλει την ψυχη μου εκανε την καρτα μου εβγαλε τις φωτοτυπιες που μου λειπαν (χωρις να με μαλωσει)και ολα ηταν φινα.
οταν σηκωθηκα το λοιπον να φυγω (σχεδον ετοιμη να του σφιξω το χερι) με ειπε
- καθως βλεπω πως εισαι λιγο καιρο στην Αθηνα, θελω να σου πω πως τωρα που θα βγεις εξω, να μην περνας απο κει που χει πολυ κοσμο και μην εχεις πραγματα να κρεμονται. γιατι πως να στο πω (κομπιασε), η γειτονια μας ειναι... εξαιρετικα ενδιαφερουσα.
δεν ακολουθησα την συμβουλη του και χωθηκα στα στενα απεναντι, περπατωντας διπλα απο κομματια δερματος και πικλες και χαρτικα. περασα απο μαγαζια που τα ονοματα τους δεν θυμαμαι που πουλουσαν ενα σωρο ενδιαφεροντα πραγματα (να με παρει ο διαολος που δεν ειχα λεφτα να παρω ενα αστειο φρουτο που με γλυκοκοιτουσε σε ενα κασονι).
οι μπατσοι ηταν τεσσερις τεσσερις και ηταν παντα γυρω απο καποιον να του πρηζουν το παπαρι.
σε μια γωνια καθοταν ενας Ινδος. οταν ειδε οτι οι μπατσοι τον πλησιαζαν με ορεξη, σηκωθηκε αργα εβαλε το χερι στην τσεπη, εβγαλε εναν λογαριασμο της ΔΕΗ και τους ρωτησε πως να παει εκει.
ειστε εδω για να εξυπηρετειτε μαγκες μου (λεγαν τα μουστακια του και γω γελουσα κατω απο τα δικα μου)
βγαζω το καπελο στον Ινδο τσακαλο.
μεγαλη μαγκια αυτοι οι δρομοι εκει περα, ηθελα να μεινω λιγο ακομα μα ο χρονος μου πιεζε, στο Θησειο με περιμεναν δυο πεινασμενες δεσποινιδες.
μου χρωστω μια μεγαλυτερη περιπλανηση απο κει μερια.
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009
Μ.Μ.Μ. #1 το μετρο
στα μεσα μαζικης μεταφορας ειμαι πρωταρα.
στο μετρο ειχα μπει πρωτη φορα πριν 3 χρονια και αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι με παιδεψαν τοσο παρα πολυ οι δυο "αγιοι" με αποτελεσμα να μπω σε δυο τρενα πριν φτασω στην Δαφνη (ενα προς αντωνη και μετα προς δημητρη) το καταδιασκεδασα.
ολο αυτο το κατεβασμα στα εγγατα της γης (και ειδικα αυτη η μπλε γραμμη, χριστουλακι μου) η αναμονη, η μικρη ναυτια και οι ταση να πηδηξεις μπρος οταν φτανει με ορμη το μετρο, μου φαινονται ακομα και σημερα θαυμασια πραγματα.
την πρωτη μου φορα, δεν μπορουσα να πιστεψω πως διαολο οι συνεπιβατες μου δεν χαμογελουσαν απο χαρα που μονο με 80 λεπτα του Γιουρο καναν αυτο το τρελο ταξιδι στο κεντρο της γης.
εκτοτε, εχω πιασει τον εαυτο μου να εχω βαριεστημενη φατσα πολλες φορες στο μετρο.
νοιωθω σαν να προδιδω τον καθε πρωταρη του βαγονιου μας.
αν ειναι μια μικρη λεπτομερεια που μου ενοχλει ειναι βεβαια το οτι δεν εχεις ιδεα για το που εισαι καθε στιγμη τι γινετε τι καιρο κανει απο που περνας για να φτασεις εκει που θες.
μα αυτο δεν θα αλλαξει ποτε και ετσι το μετρο δεν ειναι το αγαπημενο μου Μ.Μ.Μ
στο μετρο ειχα μπει πρωτη φορα πριν 3 χρονια και αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι με παιδεψαν τοσο παρα πολυ οι δυο "αγιοι" με αποτελεσμα να μπω σε δυο τρενα πριν φτασω στην Δαφνη (ενα προς αντωνη και μετα προς δημητρη) το καταδιασκεδασα.
ολο αυτο το κατεβασμα στα εγγατα της γης (και ειδικα αυτη η μπλε γραμμη, χριστουλακι μου) η αναμονη, η μικρη ναυτια και οι ταση να πηδηξεις μπρος οταν φτανει με ορμη το μετρο, μου φαινονται ακομα και σημερα θαυμασια πραγματα.
την πρωτη μου φορα, δεν μπορουσα να πιστεψω πως διαολο οι συνεπιβατες μου δεν χαμογελουσαν απο χαρα που μονο με 80 λεπτα του Γιουρο καναν αυτο το τρελο ταξιδι στο κεντρο της γης.
εκτοτε, εχω πιασει τον εαυτο μου να εχω βαριεστημενη φατσα πολλες φορες στο μετρο.
νοιωθω σαν να προδιδω τον καθε πρωταρη του βαγονιου μας.
αν ειναι μια μικρη λεπτομερεια που μου ενοχλει ειναι βεβαια το οτι δεν εχεις ιδεα για το που εισαι καθε στιγμη τι γινετε τι καιρο κανει απο που περνας για να φτασεις εκει που θες.
μα αυτο δεν θα αλλαξει ποτε και ετσι το μετρο δεν ειναι το αγαπημενο μου Μ.Μ.Μ
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
οι δρομοι (χωρια την Ηρωδου Αττικου)
τις τελευταιες ωρες, πηρα δυο δωρα και τα δυο, οι ευγενικοι κυριοι που μου τα χαρισανε, τα βρηκανε στον δρομο.
οι δρομοι με απασχολουν πολυ τον τελευταιο καιρο.
λατρευω να οδηγω και μου αρεσει να περπαταω.
ειχα συνηθισει τον εαυτο μου σε πολλα πανε ελα σε εθνικες και αττικες οδους και μου εχει γινει η οδηγηση, κατι σαν το χομπι~. οταν λοιπον εχω ευκαιρια να παω σε νεα μερη με το αυτοκινητο μεσα στην πολη, το κανω κιολας.
~χομπι(ασχημη λεξη)
καποιοι δρομοι βεβαια ειναι θαυμασιο να τους οδηγεις, οπως η Παπαδιαμαντοπουλου.
δημιουργει μια αισθηση στα μεσα σου σαν να περνας απο καταφυτο δρομο σε αλσος. οση πιο πολυ κινηση εχει αυτος ο δρομος τοσο το καλυτερο, καθως μπορεις να απολαυσεις το φως που προσπαθει να τα καταφερει μεχρι την ασφαλτο.
αλλοι δρομοι ειναι πολυ καλυτεροι με τα ποδια.
του Μανωλη του Μπενακη, για παραδειγμα, ενω ειναι ενας θαυμασιος δρομος να περπατας - ξεκινα τοσο πολυ διαφορετικα απο οτι καταληγει - δεν μου αρεσει να την οδηγω. ντρεπομαι οταν κοβω τον δρομο των πεζων.
πολυ θα θελα να ηταν πεζοδρομος και να εχει καθαρα πεζοδρομια, και να ειναι η διαδρομη απο τον Λοφο του Στρεφη ως το τελος της ενας απροσκοπτος περιπατος.οι δρομοι με απασχολουν πολυ τον τελευταιο καιρο.
λατρευω να οδηγω και μου αρεσει να περπαταω.
ειχα συνηθισει τον εαυτο μου σε πολλα πανε ελα σε εθνικες και αττικες οδους και μου εχει γινει η οδηγηση, κατι σαν το χομπι~. οταν λοιπον εχω ευκαιρια να παω σε νεα μερη με το αυτοκινητο μεσα στην πολη, το κανω κιολας.
~χομπι(ασχημη λεξη)
καποιοι δρομοι βεβαια ειναι θαυμασιο να τους οδηγεις, οπως η Παπαδιαμαντοπουλου.
δημιουργει μια αισθηση στα μεσα σου σαν να περνας απο καταφυτο δρομο σε αλσος. οση πιο πολυ κινηση εχει αυτος ο δρομος τοσο το καλυτερο, καθως μπορεις να απολαυσεις το φως που προσπαθει να τα καταφερει μεχρι την ασφαλτο.
αλλοι δρομοι ειναι πολυ καλυτεροι με τα ποδια.
του Μανωλη του Μπενακη, για παραδειγμα, ενω ειναι ενας θαυμασιος δρομος να περπατας - ξεκινα τοσο πολυ διαφορετικα απο οτι καταληγει - δεν μου αρεσει να την οδηγω. ντρεπομαι οταν κοβω τον δρομο των πεζων.
η Σολωνος μου αρεσει και ετσι και αλλιως. για ενα αστειο λογο μου αρεζουν και τα φαναρια της.
τα φαναρια με αρεζουν και στην Κηφισιας, σου δινουν την δυνατοτητα να δεις ενα σωρο ομορφιες. οι πινακιδες ειναι κατατοπιστικες και ενταξει το δεχομαι, εχει λιγη κινηση, μα δεν ειναι λογος αυτος να κρατας κακια σε εναν δρομο, ειναι?
σκεφτομουν σημερα, στην Ακαδημιας εκει στο τελειωμα της, πως αν χαθεις, ηθελημενα ή μη, στην Αθηνα με μονο οπλο σου ενα χαρτη, την γαμησες.
σχεδον πουθενα δεν φαινονται τα ονοματα των δρομων ή εχουν αντι για ονομα παρασυνθημα.
η υποπτη Πατησιων για παραδειγμα, που οχι απλα την λενε στην αληθεια 28ης Οκτωμβριου , αλλα εχει και μια αναποδη λεωφορειολωριδα?
και πως να το καταλαβουμε εμεις μωρ αδελφακι μου?
μαγοι ειμαστε για βοηθοι φακιρη?
μας ξεφτιλιζει χωρις καν να καθομαστε σε κοκκινο καναπε.
ή η Ελ.Βενιζελου με το συνθηματικο ονομα.
-πως σε λενε?
-Ελευθεριου Βενιζελου μα οι φιλοι με φωναζουνε Πανεπιστημιου.
-εκτακτα, εγω ειμαι η Ουλωφ Παλμε.
-σωπα! ποια απο ολες?
μου μοιαζει τοσο πολυ παραξενο που αυτος ο Παλμε εχει δωσει το ονομα του σε τοσους δρομους (ενα στο Δ. Ζωγραφου, ενα στο Δ. Αργυρουπολης, ενα στα Χανια, ενα ακομα και στο Βερολινο - αυτο το τελευταιο μου ειχε δημιουργισει ολικη εγκεφαλικη παραληση-) μα κανεις δεν ξερει ποιος στα αληθεια ειναι.
αυτο που ολοι ξερουν ειναι οτι η Σωκρατους εχει πορνες τοσες πολλες και τοσο επιθετικες που αν περασεις μπρος τους γεμιζουνε τα τζαμια σου βυζια. εστω και εναν πελατη να εχουν την βραδια, ολη η Αθηνα πηδιεται οταν με πιανει η νυστα.
στην Ερμου, οταν με βγαζει ο δρομος, παντα μου φτιαχνει η διαθεση. σε αυτον τον δρομο διασχιζοντας στον μια, βλεπεις ποιο πολλους ομορφους ανθρωπους απο το συνολο των οσων θα συναντουσες σε μια ολοκληρη μερα σε οποιαδηποτε πολη εχω μεινει μεχρις τα τωρα.
οι πεζοδρομοι και οι στοες βεβαια ειναι μια αλλη ιστορια.
παραρτημα
τα δωρα μου ηταν το Μπεν Χουρ και ενα πρασινο δερματινο σακακι.
η φωτογραφια της thesparrow
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
σαρδελες αυτοκτονιας
απο το μπαλκονι μας βλεπουμε απο την μια την Ακροπολη και απο την αλλη τον Λυκαβηττο.
η Ακροπολη ειναι πιο ομορφη, μα ο Λυκαβηττος πιο κοντα.
αν ακουμπησεις στα καγκελα ο δρομος οδηγει το ματι προς τα πανω, ολο ευθεια στον μεγαλο βραχο.
τα λαμπακια στην σειρα, οι καθετοι δρομοι με την κινηση, η μυρωδια της απροσδοκητης βροχης, η αναμνηση του Παγγαιου, η ησυχια της νυχτας, η μεγαλη κοκκινη κηλιδα που βγαινει απο την μυτη μου, δημιουργουν μια αισθηση πως τιποτα δεν μπορει να παει στραβα.
και πραγματι τα κερασια στην Βαρβακειο ειχαν 1 Ευρω σημερα, πηραμε 1 κιλο και τα τοποθετησαμε τακτικα πανω απο μια 8αδα αυγα, 88 λεπτα.
η εξαδα στον Σκλαβενιτη εχει 2,20.
πραγματικα εκπλησομαι απο το ποσο νοστιμα και φρεσκα λαχανικα βρισκω στην Αθηνα σας.
ομελετα με κολοκυθι. κρεας με μελιτζανες. πανακριβα ντελιβερι.
ποσα λεφτα πρεπει να δινεις στους πακιστανους στα φαναρια?
ποιος οριζει την τιμη?
ειχα κατι φοβερα ονειρα τελευταια. Φοβερα με την κακη εννοια του ορου. Διψαω παντα πολυ στα ονειρα αυτα μα δεν πινω νερο, θελω να δω μεχρι που μπορω να φτασω πριν ματωσει η γλωσσα μου.
το κρυφο μου ταλεντο, το μεγαλο μου ατου, η μαγικη καρτα που με βγαζει απο το μυστηριο τρενο. Τα Ωραια Ονειρα.
τα καλοσκηνοθετημενα, με καταπλητικοσεναριο, με εκπληξηθοποιουςονειρων, με μοτιβαεπαναλαμβανομενα, με τονμεγαλοκαιανειπωτοτρομο.
η ζωη-ροτιφερο ειναι πλεον ενα παρελθον και το κακο με το παρελθον ειναι οτι δεν ανακυκλωνεται.
το κουμπι "save game" της Ζωης θα ανακαλυφθει μετα την τηλεμεταφορα, οταν πλεον δεν θα το θελουμε.
"save game" πριν ή μετα το τριπλεξ?
τα ρουχα ειναι ακομα απλωμενα,
καρφι καρφι και καραμελες και το Μεσημερι στο νησακι που ποτε δεν ξεχασα.
αν ανοιξω τα χερια μου μπορω να αγκαλιασω μονο τον μισο κοσμο, στον αλλο μισο δειχνω τον κωλο μου.
αραγε ποιους αγαπω πιοτερο, αυτους που κλεινω στην αγκαλια μου, ή αυτους που εμπιστευομαι να ειναι απο πισω μου?
Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
